Εξώφυλλο του τευχους 57
Ο αγώνας των φοιτητών στη Γαλλία έγινε πηγή έμπνευσης για όλους. Ο Μπενζαμέν Λορμέ φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Τολπιάκ στο Παρίσι ήρθε στην Ελλάδα καλεσμένος από την Πρωτοβουλία ΓΕΝΟΒΑ στις σχολές. Στη συνέντευξη αυτή απαντάει στις ερωτήσεις που όλοι θέλουμε να ξέρουμε για το πως έδρασαν οι νικητές στη Γαλλία. Τη συνέντευξη πήρε η Λένα Βερδέ
- Ποιο είναι το υπόβαθρο της έκρηξης;
Πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτό το κίνημα έρχεται από πολύ μακριά. Υπάρχουν πολλοί φτωχοί στη Γαλλία, οι φοιτητές είναι αρκετά φτωχοί στην πλειοψηφία τους, περίπου ένας στους δύο φοιτητές αναγκάζεται να δουλέψει, υπάρχει ανεργία στους νέους και συγκεκριμένα στις νέες γυναίκες. Και βέβαια υπήρχαν συγκεκριμένοι λόγοι για αυτή την οργή επειδή η δεξιά μας επιτέθηκε πολλές φορές με τέτοια ένταση. Προσπάθησε να ιδιωτικοποιήσει τις συντάξεις και την περίθαλψη, χτύπησε το ασφαλιστικό.
Το 2003 ήταν μια χρονιά πολύ σημαντική. Εγινε η απεργία για το ασφαλιστικό, αλλά επίσης υπήρχε και η αποχή των φοιτητών. Ηθελαν να ιδιωτικοποιήσουν τις σχολές και να τις κάνουν πιο τεχνικές, δηλαδή τα διπλώματα μας να είναι για μια συγκεκριμένη επιχείρηση. Παράδειγμα στη χημεία φτιάξαν ένα δίπλωμα που το ονόμασαν Michelen, από τη γνωστή μάρκα ελαστικών.
Η ίδια πάλη και στους μαθητές πέρσι από το Μάρτιο ως το Ιούνη την περίοδο των εξετάσεων. Η κυβέρνηση ήθελε να κάνει τις ίδιες αλλαγές και στις σχολές. Να φτιάξει δύο λύκεια, ένα που θα μαθαίνεις λατινικά και ξένες γλώσσες και ένα που θα μαθαίνεις μόνο τεχνικές γνώσεις. Ηταν μια τεράστια μάχη, το 80% των μαθητών συμμετείχε και υπήρχαν λύκεια με καταλήψεις για πέντε μήνες.
Αυτός ο αγώνας μας έδωσε τη δυνατότητα να οργανώσουμε πιο ξεκάθαρα την καμπάνια που έγινε για το ΟΧΙ στο Ευρωσύνταγμα. Κάναμε μια μεγάλη καμπάνια στη Γαλλία με χιλιάδες συλλογικότητες, χιλιάδες ανθρώπους που συμμετείχαν, ακόμα και σε μικρά χωριά.
Η μάχη ενάντια στο CPE ξεκίνησε τον Ιανουάριο με μαζέματα από την ηγεσία της Σοσιαλδημοκρατίας. Σε αυτά ήταν καλεσμένοι οι πάντες, ήταν ενωτικά. Στην αρχή το κίνημα ήταν κύρια ενάντια στο νόμο. Αυτό που υπήρχε στα μυαλά όλων είναι ότι αυτός ο νόμος ήταν η σταγόνα που ξεχείλιζε το ποτήρι. Και γι'αυτό ήταν μαζικό το κίνημα.
Δυο μήνες μετά ο αγώνας είναι γενικότερος, δεν περιορίζεται στο CPE. Οταν οι στρατευμένοι και οι ακτιβιστές ενάντια στο φιλελευθερισμό οργανώνουν συζητήσεις μέσα στις σχολές για μια σειρά θέματα πέρα από το νόμο, υπάρχουν πάρα πολλοί φοιτητές που έρχονται. Επίσης στην απεργιακή εφημερίδα της σχολής μου έχουμε μία ανάλυση που είναι ενάντια στο φιλελευθερισμό, αντικαπιταλιστική μάλιστα, και η εφημερίδα βγαίνει δύο φορές την εβδομάδα και υπάρχουν 4.000 άνθρωποι που την αγοράζουν. Οι φοιτητές ψάχνουν μια εναλλακτική λύση.
- Τι ρόλο παίζουν οι καταλήψεις στο κίνημα; Είναι κέντρο οργάνωσης;
Οι φοιτητές στη γενική συνέλευση αποφασίζουν μόνοι τους για τα πάντα, όταν λέω για όλα εννοώ για όλα. Για να περιγράψω πώς είναι μια μέρα μέσα στη σχολή, φτάνουμε το πρωί, στο άνοιγμα της σχολής, στις 7.30-8πμ. Υπάρχουν άτομα που μαζεύουν λεφτά, ένα ευρώ περίπου από κάθε άτομο και πηγαίνουν και αγοράζουν το πρωινό. Τρώμε όλοι καλά και μας έρχεται και πιο φτηνά. Κάποιοι άλλοι πάνε για περιφρούρηση, να μη μπουν απεργοσπάστες, άλλοι κάνουν αλυσίδες για να μη μπουν φοιτητές στα αμφιθέατρα και άλλοι ταυτόχρονα πάνε να μαζέψουν εμπόδια για να κάνουμε την περιφρούρηση πιο ασφαλή, για να μην έχουμε μόνο τα σώματα μας. Γιατί στην αρχή έρχονταν δεξιοί ή ακροδεξιοί οπλισμένοι με μαχαίρια και δακρυγόνα. Και ήταν θέμα ασφάλειας. Αλλά τώρα δεν έρχονται πια.
Ετσι υπάρχει κόσμος που μένει πίσω από την περιφρούρηση. Οι υπόλοιποι πηγαίνουν σε συζητήσεις και μαζέματα των 200-250 ανθρώπων (εξαρτάται την ημέρα) και συζητάνε. Αυτά οργανώνονται από την επιτροπή της κατάληψης, που έχει ψηφιστεί από τη γενική συνέλευση και είναι και η μόνη ευθύνη της, το να προτείνει ένα πρόγραμμα για όλη την ημέρα, να κεντρικοποιήσει τις πληροφορίες και τις αποφάσεις της γενικής συνέλευσης για να μπορέσουμε να τις οργανώσουμε σε πρακτικό επίπεδο.
Αλλά δεν είναι αυτή η επιτροπή που αποφασίζει, αλλά η επιτροπή της κινητοποίησης. Συζητάμε για το πρόγραμμα όλης της βδομάδας και για τη συγκεκριμένη μέρα. Αν οργανώνουμε μια διαδήλωση, συζητάμε ποιος θα φτιάξει τα πανό, τι θα γράψουμε, αν χρειαζόμαστε περιφρούρηση για τη διαδήλωση.
- Πώς συνδέθηκε το κίνημα των καταλήψεων με τους εκπαιδευτικούς και τους εργαζόμενους στα Πανεπιστήμια και τους άλλους εργαζόμενους;
Στην αρχή του κινήματος οι καθηγητές και το προσωπικό των Πανεπιστημίων, μας μιλούσαν σα να είμασταν κάποιοι κατώτεροι, υπήρχε μεγάλη απόσταση μεταξύ μας. Αλλά από τη στιγμή που όλοι μαζί αρχίσαμε να κάνουμε κοινά πράγματα, μπήκαμε σε απεργία, βλεπόμασταν το πρωί και λέγαμε καλημέρα φιλώντας ο ένας τον άλλο, μιλάγαμε στον ενικό, ο καθένας έβαζε για τα δικά του προβλήματα, συζητάγαμε για το πώς μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα η σχολή. Δεν είναι απλά θεωρητικό. Εγώ είχα διαβάσει πολλά για το '68 και έλεγαν ότι έτσι γινόταν η οργάνωση τότε, αλλά άλλο είναι να το ζεις συγκεκριμένα, είναι πολύ ωραιότερο.
Οι καθηγητές έχουν τη δική τους γενική συνέλευση. Αλλά έρχονται και στη δική μας και εμείς στέλνουμε κόσμο στη δική τους. Οταν ο πρόεδρος της σχολής έρχεται στη γενική μας συνέλευση, έχει δικαίωμα να μιλήσει τρία λεπτά όπως οποιοσδήποτε άλλος. Οτι είναι πρόεδρος της σχολής δε σημαίνει κάτι. Εγώ δεν είμαι πρόεδρος της σχολής, αλλά μιλάω όσο κι αυτός. Και συνήθως παίρνω και πολύ μεγαλύτερο χειροκρότημα από αυτόν.
Στη σχολή μου αποφασίσαμε να οργανώσουμε ένα συντονισμό με τους εργαζόμενους της γειτονιάς και τα σωματεία. Αρχίσαμε να στέλνουμε πολύ συχνά εκπροσώπους στους χώρους, να μοιράζουμε προκηρύξεις στους εργαζόμενους, να τους καλούμε σε διαδηλώσεις. Πλέον βοηθάμε τα σωματεία της περιοχής επί τόπου να οργανώσουν τον αγώνα. Μερικές φορές υπάρχουν χώροι δουλειάς που δεν υπάρχει καν σωματείο. Κάνοντας αυτή τη δουλειά, φτάνουμε και σε αυτούς τους εργαζόμενους.
Πολλοί εργαζόμενοι έρχονται πια στη σχολή μας στη γενική συνέλευση. Εχουμε φοιτητές υπεύθυνους για τη σχέση με τους εργαζόμενους που είναι εκεί, τους εξηγούμε για ποιο πράγμα ψηφίζουμε, ποιες είναι οι αποφάσεις μας κάθε φορά, συζητάμε επίσης για τις διαδηλώσεις, για την κατάσταση στο επίπεδο της κινητοποίησης σε κάθε χώρο δουλειάς, πώς μπορούμε να τους βοηθήσουμε, και βέβαια τα σωματεία είναι αυτά που μας βγάζουν τις φωτοτυπίες των προκηρύξεων μας. Στη σχολή μου είναι οι εργαζόμενοι στο σιδηρόδρομο που μας βγάζουν τις φωτοτυπίες και μας βοηθάνε. Οι εργαζόμενοι έρχονται για να εξηγήσουν γιατί αυτοί παλεύουν.
Το να λες γενικά ότι μια άλλη κοινωνία είναι εφικτή, είναι καλό. Αλλά αυτό το βλέπεις ήδη μέσα σε ένα κίνημα, γιατί ήδη οργανώνουμε τα πράγματα διαφορετικά. Για παράδειγμα, όταν κατεβαίνουμε σε διαδήλωση, δεν είναι η αστυνομία που αποφασίζει το δρομολόγιο, αλλά οι επιτροπές περιφρούρησης των φοιτητών και των εργαζομένων. Εμείς οργανώνουμε την κυκλοφορία, προσπαθούμε να μην υπάρχουν κλοπές στα μικρομάγαζα και όλος ο κόσμος είναι υπεύθυνος για όλο τον κόσμο. Γιατί αποφασίζουμε όλοι μαζί και όλες οι αποφάσεις εφαρμόζονται σε όλους.
- Πώς παίρνονται οι αποφάσεις για τα επόμενα βήματα;
Στο εθνικό συντονιστικό που συνεδριάζει κάθε Σάββατο, συμμετέχουν όλα τα Πανεπιστήμια που βρίσκονται σε κατάληψη με εκλεγμένους αντιπροσώπους. Εκεί συζητάνε για τις διεκδικήσεις μας, για τις επόμενες ημερομηνίες κινητοποιήσεων και προσπαθούν να δουν αν θα οργανώσουν δράσεις συγκεκριμένες σε όλη τη Γαλλία, όπως η απόφαση να μπλοκάρουμε τους βασικούς αυτοκινητόδρομους και τις σιδηροδρομικές γραμμές σε όλη τη Γαλλία το απόγευμα.
Αλλά οι διεκδικήσεις που υπερασπίζονται οι αντιπρόσωποι είναι αυτές των Πανεπιστημίων. Σε κάθε σχολή οι φοιτητές, στις γενικές τους συνελεύσεις, εκλέγουν αντιπροσώπους στο εθνικό συντονιστικό με μια συγκεκριμένη υποχρέωση, να υπερασπιστούν αυτό που αποφάσισε η γενική συνέλευση και όχι οτιδήποτε άλλο.
Για παράδειγμα, στη δική μου σχολή, εκλέγουμε 7 αντιπροσώπους στο εθνικό συντονιστικό. Και με τους συντρόφους μου από την LCR καταφέραμε να ψηφιστεί στη γενική συνέλευση ένα κείμενο ενάντια στην ίδια την κυβέρνηση, στο οποίο εξηγούσαμε γιατί θέλουμε να την διώξουμε. Γράψαμε ότι η κυβέρνηση είναι αντιδημοκρατική και παράνομη, ότι αποφάσισε να συνδέσει την πολιτική της ζωή στο CPE. Αφού δε θέλει να μας ακούσει κι εμείς δε θέλουμε το CPE, άρα δε θέλουμε αυτή την κυβέρνηση. Επίσης περάσαμε ψήφισμα ενάντια σε όλες τις ιδιωτικοποιήσεις. Ετσι οι εκπρόσωποι που πήγαν στο συντονιστικό, έστω κι αν δεν συμφωνούσαν με αυτές τις αποφάσεις, ήταν υποχρεωμένοι να τις υπερασπιστούν.
Ετσι, το ότι προχωρήσαμε για να παλέψουμε ενάντια στην κυβέρνηση, το αποφάσισαν οι ίδιοι οι φοιτητές και αυτό μας έδωσε τη δυνατότητα να πολώσουμε μέσα στη κοινή γνώμη. Για πρώτη φορά οι φοιτητές έβγαιναν στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα, δεν ήταν μόνο τα σωματεία, αλλά οι φοιτητές από μόνοι τους, οι εκπρόσωποι του εθνικού συντονιστικού που έλεγαν ότι η κυβέρνηση πρέπει να φύγει.
Ετσι κινητοποιήσαμε περισσότερο κόσμο, γιατί οι εργαζόμενοι κινητοποιούνταν στην αρχή λέγοντας ότι ήταν απλά ένα θέμα αλληλεγγύης με τους νέους. Οταν όμως εμείς προχωρήσαμε αυτό το πολιτικό στόχο, αυτό έδωσε τη δυνατότητα να κατέβουν εργαζόμενοι στο δρόμο έστω κι αν δεν ενδιαφέρονταν για τους νέους. Αλλά γιατί αυτό που ζητούσαμε κι αυτοί το σκέφτονταν.
Αυτό ήταν που έδωσε τη δυνατότητα να αναπτυχθεί το κίνημα. Εστω κι αν ξέρουμε ότι για να τα καταφέρουμε να διώξουμε την κυβέρνηση, πρέπει να δουλέψουμε ακόμα πολύ περισσότερο και να είμαστε πιο οργανωμένοι μαζί με τους εργαζόμενους γιατί αυτή τη στιγμή δεν έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο, θέλουμε κι άλλο.
- Μοιάζει η σημερινή εξέγερση με το Μάη του '68;
Το κίνημα μοιάζει με το '68 αν δούμε τα συνθήματα που γράφονται μέσα στις σχολές, την αυτοοργάνωση που υπάρχει, τη σχέση και σύνδεση με τους εργαζόμενους ή τις συγκρούσεις με την αστυνομία αλλά η μεγάλη διαφορά με το '68 είναι ότι εκείνη την εποχή οι φοιτητές ήταν πολύ πιο λίγοι, ενώ τώρα είναι εκατομμύρια. Η πλειοψηφία τους είναι εργαζόμενοι και κάνουν τη σύνδεση με την αποχή και την κατάληψη της σχολής τους με την απεργία που έχουν στο χώρο δουλειάς τους.
Είναι επίσης διαφορετικό γιατί δεν έχουμε το βάρος του σταλινισμού. Οι σταλινικοί έλεγαν το '68 ότι ούτε λίγο ούτε πολύ οι νέοι ήταν πολύ μπροστά και η επανάσταση δεν είναι δυνατή. Τώρα όλος ο κόσμος, όλη η αριστερά λέει ότι η κυβέρνηση είναι παράνομη. Οι πιο μετριοπαθείς λένε ότι πρέπει να ψηφίσετε για την αριστερά και οι πιο ριζοσπαστικοί λένε ότι εδω και τώρα να φύγουν, δεν πρέπει να περιμένουμε τις επόμενες εκλογές, ότι είναι δυνατό και ότι αν πρέπει να γίνουν εκλογές, να γίνουν πιο νωρίς γιατί η κυβέρνηση πρέπει να φύγει.
Τα συνθήματα που ακούγονται στις διαδηλώσεις δεν είναι τόσο πολωμένα σε σχέση με την επανάσταση, αλλά κάνουμε πράγματα. Δεν μιλάμε για γενική απεργία, την κάνουμε. Δεν λέμε ότι χρειάζεται ένα γιγάντιο κίνημα μαζί με τους εργαζόμενους για να διώξουμε την κυβέρνηση, το κάνουμε, το οργανώνουμε. Εννοείτε ότι οι επαναστάτες μιλάνε για την επανάσταση και πολλοί φοιτητές συμφωνούν σε αυτό. Αλλά δεν περιοριζόμαστε στα λόγια, βλέπουμε πώς συγκεκριμένα και οργανωμένα το κάνουμε. Το να μιλάς είναι καλό, αλλά το να κάνεις πράγματα είναι πολύ καλύτερο.
- Πώς νομίζεις ότι πρέπει να προχωρήσει το κίνημα;
Δεν ήμουν στο εθνικό συντονιστικό που έγινε χτες, αλλά για μένα πρέπει να βγει και επόμενη ημερομηνία συντονισμού πέρα από τις 4 Απρίλη. Πρέπει να υπάρχουν ημερομηνίες συγκεκριμένες κάθε λίγο, έτσι ώστε να δίνουμε συνέχεια στο κίνημα. Στην αρχή οι αποφάσεις καλούσαν σε κινητοποιήσεις που είχαν μεγάλη χρονική απόσταση μεταξύ τους, γιατί το κίνημα ήταν μικρό και έπρεπε να το χτίσουμε για να είμαστε αρκετά μαζικοί στους δρόμους, για να δουν ότι δεν μπορούν να παίξουν μαζί μας.
Αλλά από τη στιγμή που το κίνημα άρχισε να μαζικοποιείται, αρχίσαμε να καλούμε μέρες κινητοποιήσεων σε πιο κοντινές ημερομηνίες. Στην αρχή μία κάθε βδομάδα και μετά δύο κάθε βδομάδα. Για την ώρα έχουμε μείνει σε αυτές σε επίπεδο φοιτητών. Το ότι υπήρχε μια γενική απεργία την προηγούμενη βδομάδα και μία αυτή την εβδομάδα, πρέπει να έχει τη συνέχεια του με μια γενική απεργία και την επόμενη βδομάδα.
Ξέρω ότι οι φοιτητές καλούν τους εργαζόμενους να κάνουν ξανά γενική απεργία την επόμενη βδομάδα. Αλλά παραμένει ότι για αυτά τα θέματα αποφασίζουν οι ηγεσίες των σωματείων. Εμείς προσπαθούμε να σπρώξουμε στη μαζικοποίηση και καλούμε για συνέχεια ήδη από την επόμενη μέρα της απεργίας, έτσι ώστε να ξαναβγεί γενική απεργία όπως κάναμε στην αρχή σε επίπεδο φοιτητών.
Ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό είναι να συνεχίσει να μαζικοποιείται το κίνημα. Πέρα από τους φοιτητές, χρειάζεται να βγουν κι άλλοι, για παράδειγμα η ομοσπονδία EDF ή οι σιδηροδρομικοί. Πρέπει να καταλάβουν οι εργαζόμενοι ότι πρέπει και μόνοι τους να κινητοποιηθούν, δε μπορούμε να το κάνουμε εμείς για αυτούς, πρέπει να μπουν και οι ίδιοι σε αυτή την ιστορία. Οτι είναι ο μόνος τρόπος να νικήσουμε σε σχέση με την πολιτική της κυβέρνησης, ο μόνος τρόπος για να διώξουμε την κυβέρνηση και ο μόνος τρόπος για να σταματήσουμε τις επιθέσεις των καπιταλιστών και να φτιάξουμε ένα καινούργιο κόσμο.
- Τι ρόλο νομίζεις ότι θα παίξει το 4ο ΕΚΦ στην Αθήνα;
Είμαι ο συντονιστής για τους νέους της LCR σε σχέση με το ΕΚΦ. Οργανώσαμε πριν τις κινητοποιήσεις μαζέματα με άλλες οργανώσεις για να οργανώσουμε τη συμμετοχή στο ΕΚΦ, αλλά επειδή υπήρχαν πολλές κινητοποιήσεις δε προλάβαμε να συζητήσουμε αρκετά. Το ότι με έστειλαν εμένα να μιλήσω εδώ είναι και γι'αυτό, για να προετοιμάσω το ΕΚΦ, να οργανώσω τις παρεμβάσεις εκεί. Ελπίζω ότι θα υπάρχουν μεγάλες συζητήσεις σε σχέση με τα μεγάλα γεγονότα για να οργανώσουμε έναν αγώνα ευρωπαϊκό ενάντια στη μιζέρια, τον νεοφιλελευθερισμό.
Ελπίζω ότι θα έρθουν πολλοί φοιτητές από Γαλλία κι ας είναι κάπως ακριβό το ταξίδι, πιστεύω ότι θα βρούμε λύσεις σε αυτό, και πολλοί φοιτητές που έχουν κάνει όλες αυτές τις κινητοποιήσεις, τις αποχές, τις καταλήψεις θα μπορέσουν να μοιραστούν τις εμπειρίες τους με όλους τους υπόλοιπους φοιτητές όλης της Ευρώπης και όλοι μαζί να συζητήσουμε ποιες θα είναι οι κινητοποιήσεις στο μέλλον.