3/7, συγκέντρωση υπέρ του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα
Δέκα συγκλονιστικές μέρες που σκόρπισαν πανικό στην άρχουσα τάξη. Η Μαρία Στύλλου εξηγεί πώς φτάσαμε εδώ και πώς συνεχίζουμε.
Στο δημοψήφισμα του 1974, ο κόσμος ψήφιζε ΟΧΙ για να τελειώνει με τη Μοναρχία και τα Ανάκτορα. Σαρανταένα χρόνια αργότερα, η πλειοψηφία αυτών που ψηφίζουν ΟΧΙ στο τωρινό δημοψήφισμα θέλουν να τελειώνουμε με το Ευρώ, την ΕΕ και τους τραπεζίτες. Και παράλληλα, ένα μικρότερο αλλά σημαντικό ποσοστό, για να τελειώνουμε με το ίδιο το σύστημα.
Το βράδυ του δημοψηφίσματος ενάντια στη Μοναρχία, η επαναστατική αριστερά διαδήλωνε στους δρόμους, ενώ τα μπαλκόνια σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη γιόρταζαν με κόκκινες σημαίες. Ήταν ένα αποτέλεσμα που δεν καθόρισε μόνο την τύχη του βασιλιά, αλλά και την ορμή του εργατικού κινήματος εκείνα τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Υπάρχει μεγάλη παράδοση για τη δυναμική που δημιουργούν τέτοιες νίκες.
Στην Ιταλία μέσα στη διετία 1974-75 έγιναν δυο δημοψηφίσματα: ένα για το διαζύγιο και ένα δεύτερο για τις εκτρώσεις. Μέχρι τότε η Καθολική εκκλησία και το Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα είχαν κρατήσει το ασφυκτικό νομικό πλαίσιο που δεν άφηνε περιθώρια ούτε για το ένα ούτε για το άλλο. Σχεδόν κανένας δεν πίστευε ότι ήταν δυνατόν να κερδηθούν αυτές οι δυο μάχες ενάντια στην κυρίαρχη τάξη και την παντοδυναμία του Πάπα. Το αποτέλεσμα ήταν συγκλονιστικές νίκες υπέρ του διαζύγιου και των εκτρώσεων, νίκες που έχουν μπει στην ιστορία ως μεγάλες κατακτήσεις των γυναικών και του εργατικού κινήματος.
Οι ελίτ της ΕΕ έχουν πανικοβληθεί από το δημοψήφισμα στην Ελλάδα, γιατί έχουν την εμπειρία από τα προηγούμενα δημοψηφίσματα, όταν γνώρισαν ήττες πάνω σε καθοριστικά ζητήματα για την ΕΕ.
Ανάμεσα στα πιο σημαντικά ήταν αυτά που έγιναν το 2005 στη Γαλλία και την Ολλανδία για το Ευρωσύνταγμα. Υπολόγιζαν ότι θα τα κέρδιζαν και βρέθηκαν να χάνουν πανηγυρικά. Το περιοδικό Σοσιαλισμός από τα κάτω στο τεύχος 53 είχε ένα άρθρο με τίτλο «Άνεμος του Μάη φυσάει στην Ευρώπη» στο οποίο έδινε την πιο καλή περιγραφή για τη σημασία εκείνων των αποτελεσμάτων:
«Βόμβα μεγατόνων το ΟΧΙ στο Ευρωσύνταγμα που στη Γαλλία κέρδισε το 55% και στην Ολλανδία μέσα σε τέσσερις μέρες εκτινάχτηκε σε 63%. Για τη δική μας μεριά είναι μια μεγάλη νίκη. Σε όλους τους εργατικούς χώρους αυτό συζητάει όλος ο κόσμος και θέλει να δώσει συνέχεια.
Στις Βρυξέλλες επικρατεί πανικός. Βρίσκονται μπροστά στη μεγαλύτερη κρίση της ΕΕ τα τελευταία 13 χρόνια. Και αυτή όχι εξαιτίας των διαφορών τους αλλά λόγω του κινήματος.
Όταν ξεκίνησε η καμπάνια στη Γαλλία, υπήρχε ήδη ένα σημαντικό κομμάτι που υποστήριζε το ΟΧΙ. Ήταν οι εργάτες που το 2003 και το 2004 απεργούσαν και διαδήλωναν ενάντια στην κυβέρνηση Ραφαρέν, ήταν οι φοιτητές και μαθητές που είχαν βγει στους δρόμους ενάντια στο χάος της αγοράς στην εκπαίδευση, ήταν οι αντιρατσιστές που πάλευαν ενάντια στην απαγόρευση της μαντήλας στα σχολεία. Πάνω απ’ όλα ήταν το κίνημα ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση που πριν από δυο χρόνια είχε οργανώσει στη Γαλλία το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ.
(…) Το αποτέλεσμα δεν ήταν προδιαγραμμένο, αν η αριστερά δεν έδινε όλη μαζί αυτή τη μάχη …ο κόσμος από το αντικαπιταλιστικό κίνημα, από το Attac, από το Κομμουνιστικό Κόμμα, από την Αριστερή πτέρυγα του Σοσιαλιστικού Κόμματος και από την επαναστατική αριστερά βρέθηκε μαζί σε ένα πρωτοφανές ενιαίο μέτωπο».
Δέκα χρόνια αργότερα, το δημοψήφισμα στην Ελλάδα βρίσκει την Ευρώπη σε αρκετά διαφορετική κατάσταση που κάνει τις ανησυχίες των από πάνω πιο έντονες. Η οικονομική κρίση είναι πολύ βαθύτερη, η πολιτική αστάθεια δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο αλλά εκδηλώνεται παντού. Και μόνο οι κρίσιμες εκλογές που έρχονται στην Ισπανία κάνουν τις άρχουσες τάξεις της Ευρώπης να φοβούνται για τη ριζοσπαστικοποίηση που απειλεί να απλωθεί παντού.
Μέσα σε τέτοιες συνθήκες, ο φόβος τους είναι ότι ένα Grexit μπορεί να έχει οικονομικές και πολιτικές συνέπειες σε όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και να επηρεάσει τις αντιστάσεις και το κίνημα σε κάθε χώρα.
Στη Βρετανία, ο Κάμερον μπορεί να κέρδισε τις εκλογές, αλλά αντιμετωπίζει διπλές πιέσεις. Η Σκοτία ψήφισε μαζικά κατά των Συντηρητικών και εγκατέλειψε το Εργατικό κόμμα επιμένοντας στη στροφή υπέρ της ανεξαρτησίας από το Ηνωμένο Βασίλειο. Και ταυτόχρονα ο Κάμερον πιέζεται από τους δικούς του ευρωσκεπτικιστές στους οποίους έχει υποσχεθεί δημοψήφισμα μέσα στο 2016 με ερώτημα για τη σχέση της Βρετανίας με την ΕΕ.
Στην Ιρλανδία, που προβάλλεται σαν παράδειγμα για την επιτυχία της Μνημονιακής πολιτικής σε αντιπαράθεση με την Ελλάδα, ήρθαν τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος για το γάμο των ομοφυλόφιλων να δείξουν την έκταση της ριζοσπαστικοποίησης. Στη χώρα όπου η δύναμη της Καθολικής εκκλησίας κρατάει ακόμη τις εκτρώσεις παράνομες, ο κόσμος την αψήφισε μαζικά.
Μέσα σε ένα τέτοιο ευρωπαϊκό τοπίο, η νίκη του ΟΧΙ στην Ελλάδα λειτουργεί εκρηκτικά για τα επιτελεία των Βρυξελλών και της Φρανκφούρτης.
Η στροφή αριστερά επιμένει
Ήδη η νίκη της Αριστεράς στις εκλογές του Γενάρη στην Ελλάδα είχε πυροδοτήσει τις προσπάθειες των ηγετών της ΕΕ να κλείσουν αυτή την εστία αποσταθεροποίησης. Αλλά πάνω από πέντε μήνες αργότερα το κίνημα δεν έχει ησυχάσει, το αντίθετο.
Οι Τροϊκανοί ξέρουν ότι ο λόγος που η κυβέρνηση δεν προχώρησε να υπογράψει τη Συμφωνία που διαμόρφωσαν ήταν ο φόβος για τις αντιδράσεις του εργατικού κινήματος και της νεολαίας. Ένα μεγάλο μέρος από τον κόσμο που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ τοποθετούσε τον εαυτό του ενάντια στη Συμφωνία και αυτή η δυναμική ήταν ορατή. Μια αναδρομή στις εικόνες, μήνα το μήνα, επιβεβαιώνει ότι αυτό που επικρατούσε και επικρατεί δεν είναι η ανάθεση και η παθητικότητα αλλά η εγρήγορση και η κινητοποίηση.
Ο Φλεβάρης είχε τα συλλαλητήρια στις πλατείες που τυπικά στην αρχή είχαν χαρακτήρα στήριξης της κυβέρνησης στις διαπραγματεύσεις που ξεκινούσαν. Το σύνθημα ήταν «Ούτε βήμα πίσω» και ο Τσίπρας χαιρέτιζε την παρουσία του κόσμου. Αλλά σύντομα τα συνθήματα έγιναν πιο σκληρά πολιτικά και μετά τη συμφωνία της 20 Φλεβάρη η κυβέρνηση εγκατέλειψε κάθε κάλεσμα για κινητοποίηση.
Αυτό που ακολούθησε ήταν οι κινητοποιήσεις των εργαζόμενων.
Οι διεκδικήσεις των εργαζομένων στην ΕΡΤ, των καθαριστριών, των σχολικών φυλάκων, των διαθέσιμων στους εκπαιδευτικούς, στα ΑΕΙ και σε άλλους κλάδους για να πάρουν πίσω τις δουλειές τους. Για να γίνει αυτό που υποσχέθηκε η κυβέρνηση, δια στόματος Κατρούγκαλου, ότι όλοι οι απολυμένοι θα ξαναπροσληφθούν με απλή υπουργική απόφαση. Τίποτα απ’ αυτά δεν έγινε, χρειάστηκαν μάχες, χρειάστηκε συντονισμός, συλλαλητήρια, συγκεντρώσεις έξω και μέσα στο Ραδιομέγαρο για να δηλώσει ο Παππάς ότι στις αρχές Απρίλη θα ανοίξει η ΕΡΤ και να πάρει ακόμα δυο μήνες για να γίνει. Στις 11 Ιούνη, δυο χρόνια από το μαύρο, οι εργαζόμενοι και οι συμπαραστάτες οργάνωσαν μια μεγάλη συγκέντρωση για να ανοίξουν πανηγυρικά την ΕΡΤ και να γιορτάσουν τη νίκη τους.
Αντίστοιχα μέσα στα Νοσοκομεία εκδηλώθηκε μαχητικά η αντίσταση στην υποχρηματοδότηση και τις ελλείψεις προσωπικού. Όσο οι υπουργοί συγκέντρωναν χρήματα για να πληρώνονται οι δόσεις προς το ΔΝΤ περιορίζοντας τις κοινωνικές δαπάνες, τόσο φούντωνε η αγανάκτηση. Στις 20 Μάη έγινε απεργία σε όλα τα νοσοκομεία, έστω κι αν η συνδικαλιστική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ/ΜΕΤΑ στον κλάδο την κατάγγειλε.
Είχε προηγηθεί η Πρωτομαγιά που ήταν μαζική και μαχητική, αλλά και η κήρυξη αντιφασιστικής στάσης εργασίας από την ΑΔΕΔΥ στις 20 Απρίλη, μέρα που ξεκινούσε η δίκη της Χρυσής Αυγής. Στις 7 του Μάη απεργούσαν οι εργαζόμενοι στα λιμάνια με απόφαση της ΟΜΥΛΕ, της Ένωσης Λιμενεργατών Πειραιά και μαζί τους οι ναυτεργάτες της ΠΕΝΕΝ, ενάντια στην απόφαση της κυβέρνησης να προχωρήσει την ιδιωτικοποίηση των λιμανιών. Η καμπάνια ενάντια στο ξεπούλημα του ΟΛΠ κέρδιζε τη μαζική στήριξη ολόκληρου του εργατικού κόσμου του Πειραιά και όχι μόνο.
Τις τελευταίες μέρες του Ιούνη αυτό το ρεύμα εργατικής αντίστασης εκφράστηκε και κεντρικά ενάντια στην υπογραφή Συμφωνίας με ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ. Την Κυριακή 21 Ιούνη πλημμύρισε το Σύνταγμα από το συλλαλητήριο που κάλεσε η ΑΔΕΔΥ. Ήταν μια πρόγευση για αυτά που θα ακολουθούσαν. Σημαίες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κυμάτιζαν στο προαύλιο της Βουλής.
Την Παρασκευή 26 Ιούνη, συνεδρίασε το Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ με πρόταση να κηρύξει γενική απεργία στις 30 Ιούνη ενάντια στη νέα Συμφωνία που θα υπογράφονταν μέσα στο Σαββατοκύριακο. Η πρόταση αυτή των Παρεμβάσεων υπερψηφίστηκε, αλλά με διαδικαστικές κινήσεις η απόφαση δεν πάρθηκε. Έστω και έτσι το μήνυμα προς την κυβέρνηση ήταν σαφές: υπογραφή Συμφωνίας σημαίνει πανεργατική απεργία.
Την ίδια μέρα, Τρίτη 30 Ιούνη, είχε κηρύξει απεργία η ΠΝΟ και η πρόταση της ΠΕΝΕΝ ήταν να συνεχιστεί η 24ωρη με μια ακόμα 48ωρη. Η απεργία στα καράβια, από μόνη της είναι ένα μεγάλο γεγονός. Πολύ περισσότερο την συγκεκριμένη στιγμή, που μπορούσε να μετατραπεί σε κέντρο για όλα τα σωματεία και κύρια για τους λιμενεργάτες που δίνουν τη μάχη ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις. Την προηγούμενη φορά που τα ναυτεργατικά σωματεία κατέβηκαν σε απεργία (Μάρτης 2013), η κυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων προχώρησε σε επιστράτευση, και όμως παρ’όλη την επιστράτευση, οι ναυτεργάτες συνέχισαν να απεργούν. Δύσκολος κλάδος για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα γιατί ένα κομμάτι συνδικαλιστών που στήριξε την απεργία είναι μέλη και στελέχη του.
Χωρίς αυτή την εικόνα για το εργατικό κίνημα, για την εργατική αντίσταση, για τις μάχες που έδωσε μαζί με τη νεολαία, για να γίνει η δίκη της Χρυσής Αυγής, για να πάρουν άσυλο οι πρόσφυγες από τη Συρία και από παντού αλλού, για να μην τολμήσουν οι φασίστες να ξανασηκώσουν κεφάλι, για να μην τολμούν οι Φορτσάκηδες να κλείνουν τις σχολές, για να μην μπορούν τα ΜΑΤ να καταργούνε το άσυλο ακόμη και με απόφαση του Πανούση – υπουργού στην κυβέρνηση της αριστεράς – δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί η κυβέρνηση το βράδυ της Παρασκευής 26 Ιούνη αποφάσισε αντί να υπογράψει τη Συμφωνία, να προχωρήσει σε δημοψήφισμα.
Δέκα μέρες εκτός ελέγχου
Το Σάββατο στις 27/6, ο κόσμος μάθαινε για το δημοψήφισμα, ξεχυνόταν στους δρόμους γεμάτος χαρά, άρπαζε την προκήρυξη με το ΟΧΙ και άνοιγε την πολιτική συζήτηση. Πώς θα κερδίσει το ΟΧΙ, τι θα κάνουμε τη Δευτέρα μετά το δημοψήφισμα, πώς δεν θα αφήσουμε την κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει το δικό μας ΟΧΙ για μια καινούργια συμφωνία.
Τη Δευτέρα 29/6 οι εργαζόμενοι στους χώρους τους, ξεκίνησαν την οργάνωση της καμπάνιας για το ΟΧΙ. Οι πιο τολμηροί προχώρησαν σε συνελεύσεις και σε πανό με το ΟΧΙ στη Συμφωνία που έβαλαν στην πύλη τους. Και το απόγευμα νεολαίοι και εργάτες/τριες γεμίζουν το Σύνταγμα. Φαίνεται ότι τα ΜΜΕ δεν είδαν αυτές τις μεγάλες συγκεντρώσεις του ΟΧΙ και γι’ αυτό γέμισαν τις οθόνες τους με τις ουρές έξω από τα ATM.
Στα εργοστάσια τα αφεντικά πιέζουν τους εργαζόμενους για να πάρουν μέρος στις κινητοποιήσεις που οργανώνουν την Τρίτη 30/6 για το ΝΑΙ. Η εικόνα ήταν ότι σχεδόν παντού όχι μόνο απότυχαν, αλλά γύρισαν το κλίμα εναντίον τους. Στην Ιντρακόμ, το ψηφοδέλτιο της «Γένοβας» βρέθηκε μπροστά και έγινε το κέντρο για να κερδηθεί η μεγάλη πλειοψηφία στο ΟΧΙ. Εκεί το ΚΚΕ έχει τέσσερις έδρες στο Δ.Σ., όμως ο κόσμος που τους ψήφισε, ακόμα και μέλη τους, δεν ήταν με τη γραμμή της ηγεσίας «Στην γραμμή του κόμματος κάποιος είναι αόμματος», όπως τραγουδούσε ο Λάκης Καραλής στο δίσκο που κυκλοφορούσε μέσα στη Χούντα με τον τίτλο «Σουπερμάρκετ». Τότε αναφερόταν στη στάση του ΚΚΕ μέσα στην εξέγερση του Πολυτεχνείου που κατηγορούσε τους φοιτητές που οργάνωσαν την κατάληψη «προβοκάτορες».
Στα νοσοκομεία γίνονται συνελεύσεις που αποφασίζουν να ψηφίσουν ΟΧΙ, στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη η ριζοσπαστική αριστερά εμπόδισε τη διοίκηση των Δικηγορικών Συλλόγων να βγάλουν απόφαση για το ΝΑΙ. Μια πρωτοβουλία τραπεζοϋπαλλήλων από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ οργάνωσε τη βοήθεια στους συνταξιούχους και έξω από τις τράπεζες στα ATM και μέσα, εξασφαλίζοντας ότι θα πάρουν τις συντάξεις τους.
Αυτές οι μέρες έδειξαν τη δύναμη της τάξης όταν παίρνει την πρωτοβουλία να οργανώσει τη μάχη της. Τα προηγούμενα χρόνια με τις πανεργατικές απεργίες, τώρα με την εκστρατεία ενάντια στη νέα Συμφωνία. Ήταν μια βδομάδα πολέμου. Η κυρίαρχη τάξη, συσπειρωμένη και χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα και τις εφεδρείες της: κανάλια, εφημερίδες, Καμίνηδες, ταυτόχρονα με απειλές για απολύσεις και κλεισίματα, και από την άλλη ο αντίπαλος, η εργατική τάξη, γυναίκες και άντρες, να οργανώνουν το ΟΧΙ, και ταυτόχρονα την επόμενη μέρα.
Η αναμέτρηση είναι πιο σκληρή από τις εκλογές της 25 Γενάρη, και το αποτέλεσμα της Κυριακής, είναι πιο οδυνηρό για την κυρίαρχη τάξη. Κάποτε το «Αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι» το φώναζαν οι αναρχικοί, σήμερα είναι γενικευμένη αντιμετώπιση για όλα τα ιδιωτικά κανάλια και τις εφημερίδες. Εάν βγάλουν ποτέ την ακροαματικότητα των καναλιών και τη διακίνηση των εφημερίδων που υποστήριζαν το ΝΑΙ, θα ανακαλύψουν κάθετη πτώση. Και το πιθανότερο είναι ότι θα συνεχιστεί. Μέσα σ’ αυτή την εβδομάδα έγιναν τα μεγαλύτερα πολιτικά ξεκαθαρίσματα. Η ΠΕΝΕΝ, ένα από τα μεγαλύτερα σωματεία στα πλοία, καταγγέλλει τη ΓΣΕΕ για τη στάση που πήρε στο δημοψήφισμα, κι αυτή η ανακοίνωση βγήκε από συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ. Κόσμος που ανήκει στο ΚΚΕ, όχι μόνο στην Ιντρακόμ, αλλά παντού, αποστασιοποιείται από το άκυρο και συμμετέχει στην καμπάνια για το ΟΧΙ.
Εάν στα Ιουλιανά, τα ανάκτορα και ο στρατός πήγαν να ρίξουν την κυβέρνηση, κι αυτό έβγαλε τον κόσμο στο δρόμο, η απόπειρα που έκαναν τώρα, θα τους κοστίσει πολύ πιο ακριβά. Μια βδομάδα στους δρόμους, και οργανώνοντας κάθε εργατικό χώρο για το ΟΧΙ, προοιωνίζει ότι η επόμενη μέρα θα είναι διαφορετική. Κανένας δεν εμπιστεύεται τον Τσίπρα να αξιοποιήσει τη νίκη του ΟΧΙ, κανένας δεν θα αφήσει τις Τρόικες να προχωρήσουν σε νέα μέτρα επειδή η κυβέρνηση θα ξαναγυρίσει στους συμβιβασμούς. Το ΟΧΙ στα μνημόνια παλιά και νέα, είναι κοινός στόχος, ακούστηκε σε όλες τις πλατείες, και οργανώνονται οι προετοιμασίες για την επόμενη μέρα.
Μάχη χωρίς επιστροφή
Η κυρίαρχη τάξη είδε με τα ίδια της τα μάτια τι σημαίνει ταξική αναμέτρηση. Την Παρασκευή 3 Ιούλη, μετρήθηκαν αυτοί με μας και η σύγκριση ήταν συντριπτική εναντίον τους. Ήταν σίγουρα αριθμητικά, αλλά είναι και πολιτικά.
Εκατοντάδες χιλιάδες στο συλλαλητήριο του ΟΧΙ στο Σύνταγμα, λίγες χιλιάδες έξω από το Παναθηναϊκό στάδιο για το ΝΑΙ. Αλλά δεν είναι μόνο το μέγεθος. Τα κόμματα της κυρίαρχης τάξης είναι διαλυμένα, έχουν χάσει την αξιοπιστία τους στον κόσμο, ακόμα και σ’ αυτούς που τους ψηφίζουν. Στην καμπάνια του ΝΑΙ έβαλαν στην πρώτη γραμμή ,όχι τα κόμματα τους αλλά τις εφεδρείες τους. Το δήμαρχο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, τους «υπεράνω» πολιτικής ένταξης, την εκκλησία, θεσμούς και πρόσωπα που ο ρόλος τους είναι να κρατάνε τον έλεγχο μέσα στην «κοινωνία των πολιτών», κύρια με την «ουδετερότητα» τους.
Η πραγματικότητα είναι ότι τα κόμματα τους δεν μπορούν να παίξουν αυτόν τον ρόλο, και αναγκάζονται να καίνε τα χαρτιά τους. Η κυρίαρχη τάξη θα αντιμετωπίζει αυτά τα προβλήματα και μετά το δημοψήφισμα, ιδιαίτερα μετά τη σαρωτική νίκη του ΟΧΙ.
Βρίσκονται σε κατάσταση όπου θέλουν να επιβάλουν τη συνέχιση των μνημονίων αλλά δεν έχουν τον έλεγχο της κυβέρνησης που θα τα επιβάλει. Δεν έχουν έτοιμη εναλλακτική για τον ΣΥΡΙΖΑ, και δεν είναι σίγουροι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσει να ελέγξει τις αντιδράσεις. Έδωσαν λυσσαλέα μάχη αρχικά για να μην γίνει το δημοψήφισμα και στη συνέχεια για να νικήσει το ΝΑΙ και αυτό να σημάνει μια νέα κυβέρνηση «τεχνοκρατών» όπως είπε ανοιχτά ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβούλιου, Σουλτς. Η ήττα αυτής της εκστρατείας σημαίνει οι ελπίδες τους κρέμονται από τους συμβιβασμούς του Τσίπρα.
Το ΟΧΙ είναι μια απόκρουση των σχεδίων, αλλά δεν θα είναι η τελευταία.
Ο ρόλος της επαναστατικής αριστεράς σ’ αυτό το δεκαήμερο ήταν κρίσιμος. Αυτό δεν σημαίνει ότι έκανε την επανάσταση, αλλά κατάφερε τρία πράγματα.
Το πρώτο, να σπρώξει και να οργανώσει από την αρχή και σε όλη την διάρκεια την καμπάνια για το ΌΧΙ. Η παρουσία της σ’ αυτή την καμπάνια ήταν καθοριστική, ακόμα και στο να γίνει, αλλά και στο να κερδιθεί. Και στο ξεκίνημα, όπου επικρατούσε μπέρδεμα, ιδιαίτερα στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στη συνέχεια, απέναντι στις απανωτές παλινωδίες της ηγεσίας του. Προτάσεις για νέα Συμφωνία και συνεργασία με την Τρόικα στην κορύφωση της καμπάνιας για το ΟΧΙ, δηλώσεις μελών της κυβέρνησης, όπως των Δραγασάκη και Σταθάκη, δηλώσεις του ίδιου του Τσίπρα ότι σε 48 ώρες μετά το δημοψήφισμα θα υπάρχει καινούργια Συμφωνία. Ποιος του είπε ότι το εργατικό κίνημα δίνει τη μάχη περιμένοντας μια νέα συμφωνία;
Το δεύτερο πράγμα που πέτυχε η παρέμβαση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΣΕΚ είναι να επηρεάσει το περιεχόμενο της ίδιας της καμπάνιας. «Όχι σε παλιά και νέα μνημόνια», διαγραφή του χρέους, κρατικοποίηση των τραπεζών, ήταν αιτήματα που έγιναν αποδεκτά πλατιά στις επιτροπές για το ΟΧΙ, όπου πρόλαβαν να οργανωθούν, στις συζητήσεις μέσα στους εργατικούς χώρους, και σε όλη την διάρκεια της καμπάνιας.
Μέσα σ’ αυτές τις μέρες άνοιξε το ζήτημα του εργατικού ελέγχου παντού: στις τράπεζες, στα νοσοκομεία, στους δήμους, ακόμα και μέσα στα εργοστάσια. Ιδιαίτερα εκεί που τα αφεντικά απειλούσαν με απολύσεις. Αυτή είναι υποθήκη που έβαλε η αντικαπιταλιστική αριστερά μέσα σε όλους τους εργατικούς χώρους και τα συνδικάτα.
Το τρίτο είναι η σύνδεση με περισσότερο κόσμο που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές αλλά που τώρα είναι κριτικός απέναντί του. Μπορεί να μοιάζει ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από την πρωτοβουλία για το δημοψήφισμα, ξανασυσπείρωσε κόσμο που είχε αρχίσει να χάνει, αλλά αυτό είναι πολύ προσωρινό κα περιορισμένο. Αυτό σημαίνει μεγαλύτερη από ποτέ δυνατότητα της επαναστατικής αριστεράς και να μεγαλώσει η ίδια, και να απλώσει το δίκτυο της εργατικής εναλλακτικής μέσα στους χώρους. Η βάση του ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψε το ρόλο της επαναστατικής αριστεράς, και της το αναγνωρίζει και για το ΟΧΙ και για τη συνέχεια.
Αυτό σημαίνει ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χρειάζεται να ξεκαθαρίσει τον προσανατολισμό της. Η πολιτική της δεν μπορεί να είναι τα θολά μέτωπα και το νέρωμα της αντικαπιταλιστικής προοπτικής. Το άμεσο καθήκον της αντικαπιταλιστικής αριστεράς είναι η σύνδεση με τα εργατικά προχωρήματα, τα βήματα που έκανε ο κόσμος της τάξης μας μέσα στις συνθήκες σκληρής ταξικής πόλωσης και τα οποία η αντικαπιταλιστική αριστερά έπαιξε ρόλο αυτές τις μέρες να τα εξασφαλίσει. Χιλιάδες αγωνιστές αναγνωρίζουν ποιος στάθηκε μπροστά σε αυτή τη μάχη και θέλουν να δώσουν συνέχεια.
Η συζήτηση για την εναλλακτική στρατηγική είχε ήδη ανοίξει μετά την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ, και τους συμβιβασμούς της ηγεσίας του με την ηγεσία της Ευρώπης και την κυρίαρχη τάξη στην Ελλάδα. Όμως μια συζήτηση που γινόταν περιορισμένα, αυτές τις μέρες απλώθηκε μαζικά σε πηγαδάκια στο Σύνταγμα, σε εργατικές συνελεύσεις και στα δίκτυα επικοινωνίας. Τώρα ο αντικαπιταλισμός μπορεί να γίνει μαζικά χειροπιαστή εναλλακτική. Η εργατική τάξη δεν είναι δυνατή μόνο για να οργανώσει το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, είναι δυνατή για να οργανώσει μια καινούργια κοινωνία, στη σοσιαλιστική.
Οι εξελίξεις δίνουν και πιο συγκεκριμένη απάντηση για το τι θα σημαίνει η σύγκρουση και η έξοδος από το Ευρώ και την Ε.Ε. Το ότι σε όλη την Ευρώπη αυτή την εβδομάδα έγιναν μεγάλα συλλαλητήρια συμπαράστασης, δείχνει ότι η Ελλάδα δεν είναι μόνη της. Όλη η Ευρώπη είναι ξεσηκωμένη, οι εργάτες/τριες παντού παλεύουν ενάντια στη λιτότητα και τα μνημόνια, και παντού ο σπινθήρας της Ελλάδας σκορπάει τον ενθουσιασμό και ανοίγει το δρόμο για τις μεγάλες μάχες.
Η Διεθνιστική Σοσιαλιστική Τάση κυκλοφόρησε διακήρυξη συμπαράστασης που καταλήγει ως εξής:
«Συντασσόμαστε μαζί με τους συντρόφους μας του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος στην Ελλάδα και τους συμμάχους τους στο Αντικαπιταλιστικό Μέτωπο (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) που καλούν για ψήφο στο «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα. Η απόρριψη της πρότασης του Γιούρογκρουπ θα δυναμώσει την πάλη ενάντια στη λιτότητα, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Καλούμε τους αντικαπιταλιστές και τους σοσιαλιστές όπου και αν βρίσκονται να δείξουν την αλληλεγγύη τους στον αγώνα που δίνουν οι μάζες στην Ελλάδα, με λόγια και αν γίνεται με πράξεις. Ο δικός τους αγώνας είναι και δικός μας.
Το Συντονιστικό της Δ.Σ.Τ. 29 Ιούνη 2015». (Εφ. Εργατική Αλληλεγγύη 1180, σελ. 8).
Πενήντα χρόνια από τα Ιουλιανά, χρειάζεται η τάξη που στηρίζεται στην εκμετάλλευση, στα πραξικοπήματα, στους πολέμους και στον ρατσισμό, να πληρώσει. Κι αυτό μπορεί να γίνει οργανώνοντας με την προοπτική ότι αυτή τη φορά θα νικήσουμε.