Ο Καραμανλής και ο νεοφιλελευθερισμός έφαγε ένα μεγάλο χαστούκι στην Ελλάδα. Οι φοιτητικές καταλήψεις ξεφτίλισαν όχι μόνο την Υπουργό Παιδείας αλλά και όλη την Νέα Δημοκρατία. Oι δηλώσεις του Καραμανλή ότι «δεν θα υποχωρήσουμε στις πιέσεις μιας μειοψηφίας», που έκανε λίγες μέρες πριν την υποχώρηση, είναι η απόδειξη της αδυναμίας τους. Δεν είναι το μόνο περιστατικό αλλά είναι το πιο έντονο. Η κυβέρνηση της Ν.Δ είχε ήδη αναγκαστεί να μην εφαρμόσει μια σειρά από νόμους που είχε ψηφίσει με πιο τρανταχτούς το νόμο για τις ΔΕΚΟ, και το νόμο για το ασφαλιστικό των τραπεζών. Τώρα οι καταλήψεις μπλοκάρουν τον Νόμο-Πλαίσιο από την αρχή.

Δεν είναι η μόνη κυβέρνηση στην Ευρώπη που το παθαίνει. Την ίδια εμπειρία είχαν ο Βιλπέν και ο Σιράκ στην Γαλλία. Αναγκάστηκαν μέσα από ένα τεράστιο κύμα καταλήψεων που γέμισε με έμπνευση και ενθουσιασμό όλους μας, να εγκαταλείψουν τον νόμο CPΕ (Νόμο Πρώτης Απασχόλησης). Παλεύουμε αλά γαλλικά, έχει γίνει σύνθημα σε όλο το κίνημα στην Ευρώπη όχι μόνο μετά τις καταλήψεις αλλά πάνω απ’ όλα μετά το τρανταχτό ΟΧΙ στο Ευρωσύνταγμα που άρπαξε από τα χέρια των ευρωπαίων γραφειοκρατών το ύστατο επιχείρημα νομιμοποίησης της επίθεσής τους. Γι’ αυτό δεν είναι υπερβολή να υποστηρίζουμε ότι στην Ευρώπη υπάρχει ένα από τα ρήγματα του καπιταλισμού και δεν είναι το μόνο.

Οι εξελίξεις στην Λατινική Αμερική τους φέρνουν μπροστά στην πιο σκληρή σύγκρουση του κινήματος με τον νεοφιλελευθερισμό. Η απόφαση του Εβο Μοράλες να κρατικοποιήσει το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, σκόρπισε τον φόβο στις πολυεθνικές όλου του κόσμου. Στην Βενεζουέλα οι εργάτες στα κατειλημμένα εργοστάσια θέλουν να κρατήσουν τον έλεγχο τους και πιέζουν τον Τσάβες. Η κατάσταση στην Λατινική Αμερική έχει αρχίσει ν’ αλλάζει τα τελευταία πέντε χρόνια και ο Μπους δεν μπορεί να οργανώσει στρατιωτική επέμβαση, παρ’ όλο που θα το ήθελε πολύ. Φοβάται το κίνημα στην Λατινική Αμερική αλλά πάνω απ’ όλα του δένει τα χέρια η ήττα του στο Ιράκ.

Το Ιράκ είναι το μεγάλο ρήγμα στην καρδιά του πιο δυνατού ιμπεριαλισμού κι αυτό δημιουργεί αστάθεια σε όλο το σύστημα. Η προσπάθεια του Μπους να εδραιώσει την ηγεμονία των ΗΠΑ για τον «καινούργιο» αιώνα, διατρέχει τον κίνδυνο να διαλύσει τον ηγεμόνα με επιπτώσεις που δεν μπορούμε να προβλέψουμε από τώρα. Αυτό που έχουμε καθαρό είναι ότι ο πόλεμος όχι μόνο δημιούργησε ένα τεράστιο αντιπολεμικό κίνημα που συνεχώς μεγαλώνει, αλλά προκαλεί πολιτικές εκρήξεις που ο Μπους δεν μπορεί να τις σταματήσει. Ο τρόπος που ο πόλεμος τροφοδοτεί διάφορα μέτωπα φάνηκε έντονα στην Ελλάδα όπου οι απαγωγές και οι υποκλοπές ξεσήκωσαν μια τεράστια αντίδραση με αποτέλεσμα το σύνθημα «Βουλγαράκη go home» όχι μόνο να κυνηγάει τον ίδιο αλλά να το φωνάζουν οι καταλήψεις με κέντρο την υπουργό Παιδείας: «Μαριέττα go home».

Τα ρήγματα δεν φέρνουν την επανάσταση, αλλά υπάρχει πιο πολύς κόσμος από παλιότερα που συζητάει για το πώς μπορούμε να αλλάξουμε την κοινωνία. Η αλλαγή στις ιδέες δεν γίνεται από την μια μέρα στην άλλη. Ακόμα και στην δεκαετία του ‘60 χρειάστηκε πολύς χρόνος για τα κινήματα και τους ακτιβιστές να συνδέσουν τις εικόνες που είχαν για τον κόσμο, να συνειδητοποιήσουν ότι οι φοιτητές μαζί με τους εργάτες είναι η δύναμη που μπορεί να συγκρουστεί με τα αφεντικά, ότι το μέλλον του κινήματος δεν είναι να μετατραπεί σε πολιτική πίεση για τα κόμματα, αλλά να ανατρέψει το σύστημα.

«Ονειρευόμαστε το αδύνατο» ήταν το σύνθημα του Μάη του ‘68. Αυτό που έμοιαζε «αδύνατο» χτες, ξαφνικά μοιάζει απόλυτα «εφικτό». Ποιος θα το πίστευε πριν λίγους μήνες ότι η σημερινή «απολίτικη» νεολαία θα έφτανε όχι μόνο να κάνει νικηφόρες καταλήψεις αλλά να καλεί για πανεργατικές απεργίες και να τις κερδίζει; ποιος θα πίστευε το 2001, όταν ο Μπους έμπαινε στο Αφγανιστάν ότι θα έφτανε να χάνει στην Βολιβία και τη Βενεζουέλα;

Σήμερα οι φοιτητές και οι εργάτες μαζί, οι νέοι ακτιβιστές των καταλήψεων και του αντιπολεμικού κινήματος οργανώνουν τις μάχες, συνειδητοποιούν την δύναμή τους, έχουν δημιουργήσει τεράστια προβλήματα για τους από πάνω. Ο ρόλος των επαναστατών σε τέτοιες περιόδους δεν είναι μόνο να βρίσκονται μπροστά στους αγώνες. Είναι να κερδίζουν στην ιδέα ότι «η κοινωνία αλλάζει με επαναστάσεις» που γράφει και ο Μαρξ στο  Κομμουνιστικό Μανιφέστο.