Ο Κώστας Τορπουζίδης δίνει τον οδικό χάρτη του κινήματος αλληλεγγύης με τους πρόσφυγες στη σύγκρουσή του με την ΕΕ-φρούριο.

H φετινή διεθνής μέρα αντιρατσιστικής και αντιφασιστικής δράσης στις 19 Μάρτη υπήρξε από πολλές απόψεις ελπιδοφόρα. Μια μόλις μέρα μετά την απάνθρωπη και ντροπιαστική συμφωνία που υπέγραψαν οι ηγεσίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την Τουρκία, οι εργαζόμενοι και η νεολαία με μαζικές συγκεντρώσεις σε μια σειρά χώρες και πόλεις της Ευρώπης, τις περισσότερες από κάθε άλλη φόρα, είπαν ηχηρό ΟΧΙ στην Ευρώπη των φραχτών. Μια πλατιά συμμαχία συνδικάτων μαζί με οργανώσεις νεολαίας και αλληλέγγυων στέκονται απέναντι στις κυβερνήσεις και τους μηχανισμούς καταστολής της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Και έχουμε πολλούς λόγους να αισιοδοξούμε ότι, όπως εδώ και ένα χρόνο που ξεκίνησε η τελευταία μαζική έφοδος των προσφύγων ενάντια στην Ευρώπη-φρούριο, αυτή η οργανωμένη δύναμη θα μπορέσει να αντιμετωπίσει πετυχημένα και την εξελισσόμενη επιχείρηση επανοχύρωσης της ΕΕ ενάντια στα θύματα των πολέμων και των διεφθαρμένων καθεστώτων, που και η ίδια έχει στηρίξει όλα τα προηγούμενα χρόνια. Για να συμβάλλουμε αποτελεσματικά σ’ αυτή την προσπάθεια είναι κρίσιμο να εξετάσουμε τόσο την κίνηση των ίδιων των προσφύγων όσο και το ρόλο που έχει να παίξει το εργατικό μαζί με το αντιρατσιστικό κίνημα, ξεκαθαρίζοντας ταυτόχρονα τα μέτωπα σύγκρουσης που διαμορφώνει η συμφωνία της 18ης Μάρτη.

Οι πρόσφυγες μαζί με τους εργάτες

Στην Ελλάδα, απ’ όπου η ΚΕΕΡΦΑ απεύθυνε το κάλεσμα του αντιρατσιστικού ξεσηκωμού, οι κινητοποιήσεις τις 19 Μάρτη σε οχτώ μεγάλες πόλεις χαρακτηρίστηκαν από τη στήριξη δεκάδων συνδικάτων και τη μαζική συμμετοχή της νεολαίας, αλλά και από ένα νέο ελπιδοφόρο στοιχείο. Στα συλλαλητήρια σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη πρόσφυγες από τα στρατόπεδα-καταυλισμούς, όπου προσπαθεί να τους γκετοποιήσει η κυβέρνηση, έδωσαν οργανωμένα και μαζικά το παρόν. Στη Θεσσαλονίκη εκατοντάδες πρόσφυγες με αυτοσχέδια πλακάτ ενάντια στην ισλαμοφοβία, με συνθήματα «Ελευθερία», «Ανοίξτε τα σύνορα» διαδήλωσαν, τραγούδησαν, χόρεψαν στο κέντρο της πόλης. Και κατάφεραν να ξεσηκώσουν την αυτοπεποίθηση και τον ενθουσιασμό της διαδήλωσης, αλλά και την αποδοχή όλου του κόσμου που παρακολουθούσε τη δυναμική παρουσία των προσφύγων.

Οι εξελίξεις των αμέσως επόμενων ημερών ήρθαν να αναδείξουν το γεγονός ότι δεν επρόκειτο για μια εφήμερη κίνηση από τη μεριά τους. Στη Θεσσαλονίκη πάλι, στις 24 του Μάρτη διακόσιοι πρόσφυγες ξεκίνησαν από το στρατόπεδο των Διαβατών και διανύοντας μια πορεία τεσσάρων ωρών έφτασαν στο κέντρο της πόλης για να οργανώσουν, αγνοώντας τις πιέσεις των διοικητών του στρατοπέδου, διήμερη κατασκήνωση διαμαρτυρίας στο Αγ. Βενιζέλου διεκδικώντας ανοιχτά σύνορα, άσυλο και ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης. 

Άμεση συνέχεια ήταν η οργανωμένη συμμετοχή τους στην απεργιακή συγκέντρωση της ΕΔΟΘ στις 7 του Απρίλη. Αυτή τη φορά τα συνδικάτα των εκπαιδευτικών χρηματοδότησαν τη μεταφορά τους στο χώρο της συγκέντρωσης, έδωσαν βήμα στους ίδιους τους πρόσφυγες για να ακουστούν τα αιτήματα τους και να γίνουν η «ψυχή» της ίδιας της διαδήλωσης. Εκείνη τη μέρα πρόσφυγες και από το στρατόπεδο του Κατσικά στα Γιάννενα κατεβαίνουν στην εκεί απεργιακή διαδήλωση.

Η ανταπόκριση που συνάντησε η κινητοποίηση των προσφύγων υπήρξε από την πρώτη στιγμή ενθαρρυντική και επιβεβαιώθηκε από πετυχημένες πρωτοβουλίες και εκδηλώσεις που δρομολογήθηκαν σε μια σειρά μέρη ανά την Ελλάδα, ενάντια στην εντεινόμενη προσπάθεια εγκλεισμού και απομόνωσης τους στα στρατόπεδα-δήθεν κέντρα φιλοξενίας.

Στα νησιά ο κόσμος της αλληλεγγύης μαζί με τα συνδικάτα παλεύει ενάντια στη φυλάκιση και εξαθλίωση των προσφύγων δίνοντας και τη μάχη να σταματήσει τη βιομηχανία απελάσεων, που προσπαθούν να στήσουν εκεί κυβέρνηση και ΕΕ με βάση τη ρατσιστική συμφωνία της 18ης Μάρτη. Είναι η άμεση και μαζική απάντηση όλου αυτού του κόσμου στους προκλητικούς πανηγυρισμούς του Τσίπρα αμέσως μετά τη συμφωνία, ότι κατάφερε να μετατρέψει το προσφυγικό σε ευρωπαϊκή υπόθεση. Από τη μεριά τους οι πρόσφυγες που φτάνουν σε ελληνικό έδαφος μετά τις 20 του Μάρτη – οπότε ξεκίνησε η ισχύς της συμφωνίας - κινούνται σε τροχιά ανοιχτής εξέγερσης. 

Τις πρώτες κιόλας μέρες, 1 του Απρίλη, είχαμε τη μαζική διαφυγή εκατοντάδων προσφύγων από το στρατόπεδο κράτησης της ΒΙΑΛ στη Χίο, οι οποίοι αποφάσισαν συλλογικά και ταξίδεψαν με πλοία για τον Πειραιά. Και στις 26 Απρίλη ήρθε η εξέγερση των προσφυγόπουλων στο κλειστό πλέον στρατόπεδο της Μόρια στη Λέσβο, ενάντια στον ίδιο τον υπουργό μεταναστευτικής πολιτικής Γ. Μουζάλα, ο οποίος και φυγαδεύτηκε από τις αστυνομικές δυνάμεις. Οι δηλώσεις του κ. υπουργού στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων το επόμενο πρωί, είναι αποκαλυπτικές για την πλήρη ρατσιστική ευθυγράμμιση της κυβέρνησης, αλλά κυρίως για το σημείο στο οποίο έχει φτάσει πλέον η σύγκρουση της με τους πρόσφυγες: «χρησιμοποιήθηκε και βία, διότι έπρεπε να χρησιμοποιηθεί. Το αν υπήρξε λίγο παραπάνω ή λίγο παρακάτω θα φανεί….. Περιμένουμε τέτοιες εκρήξεις…. Εμείς θα τους φερθούμε, με βάση τους νόμους του κράτους και τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης»…

Στον Πειραιά η εργατική τάξη με τα συνδικάτα της χτίζει ασπίδα προστασίας των προσφύγων ενάντια στους νεοναζί δολοφόνους της Χρυσής Αυγής, αναδεικνύοντας ως αποκλειστικά υπεύθυνους για το θράσος των φασιστών να επιχειρήσουν ρατσιστικό πογκρόμ, πέρα από την για μια ακόμη φορά κάλυψη που τους παρείχε η ΕΛΑΣ, και την εξοργιστική συνενοχή της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ στην προσπάθεια σφραγίσματος των συνόρων και γκετοποίησης των προσφύγων. 

Ταυτόχρονα, μια σειρά συνδικάτα στις 20 Απρίλη στο λιμάνι του Πειραιά και στις 26 Απρίλη στο Ελληνικό οργανώνουν μαζί με την ΚΕΕΡΦΑ συγκεντρώσεις αλληλεγγύης βάζοντας την εργατική τάξη μαζί με τους πρόσφυγες σε τροχιά σύγκρουσης με την προσπάθεια της κυβέρνησης να συκοφαντήσει και να διαλύσει την οργανωμένη απαίτηση των προσφύγων να ανοίξουν εδώ και τώρα τα σύνορα και όχι στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αλλά και στην Ειδομένη, χιλιάδες πρόσφυγες στέκονται όρθιοι και πεισμωμένοι ενάντια στη βαρβαρότητα των κλειστών συνόρων, των γκλοπς και των χημικών χάρη στην συνεχή αλληλεγγύη σωματείων, συλλόγων και αλληλέγγυων σε κόντρα με την καμπάνια συκοφάντησης και εκφοβισμού τους.

Στη Θεσσαλονίκη οι πρόσφυγες από το στρατόπεδο των Διαβατών και το Λιμάνι και στην Ξάνθη οι πρόσφυγες από το στρατόπεδο του Χαλκερού Καβάλας αποκτούν βήμα, μέσα από τις εκδηλώσεις της ΚΕΕΡΦΑ, για να συζητήσουν και να οργανώσουν την πάλη τους για ελευθερία και αξιοπρεπή ζωή.

Τα συμπεράσματα που προκύπτουν απ’ αυτές τις εξελίξεις είναι κρίσιμα για την συνέχεια τόσο του αντιρατσιστικού όσο και του εργατικού κινήματος και δεν πρέπει να τα υποτιμήσουμε. Το πρώτο που πρέπει να σημειώσουμε είναι ότι δεν πρόκειται για κάποιου είδους εν θερμώ ακτιβισμό διαμαρτυρίας των προσφύγων, αλλά για συνειδητή προσπάθεια ενός σημαντικού κομματιού, που έχει αρχίζει να διαμορφώνεται ανάμεσα τους, και επιδιώκει να αποκτήσουν φωνή και δύναμη συνδεόμενοι με το εδώ εργατικό κίνημα.

Πρόκειται για κόσμο που κουβαλάει μαζί του τις εμπειρίες από την Αραβική Άνοιξη και την αντίσταση τόσο στα αυταρχικά καθεστώτα των χωρών του όσο και στους καταστροφικούς πολέμους των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Αυτή η πολιτική εμπειρία εκφράζεται και μέσα από τη συλλογική διεκδίκηση και την αυτοργάνωση τους εδώ. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η επιτροπή που έχουν συγκροτήσει οι πρόσφυγες στο στρατόπεδο των Διαβατών μετά από εκλογές μέσα στις κοινότητες Σύριων, Αφγανών και Κούρδων, που συμβιώνουν εκεί. Η στήριξη και η συνεργασία των συνδικάτων και συνολικά του αντιρατσιστικού κινήματος με αυτά τα μαχητικά κομμάτια, είναι αυτή που μπορεί να ενισχύσει και να πολλαπλασιάσει αυτές τις προσπάθειες οργάνωσης από τη μεριά των προσφύγων.

Το δεύτερο ζήτημα που αναδεικνύουν οι εξελίξεις αυτές είναι ότι το κίνημα αλληλεγγύης πρέπει άμεσα να κινηθεί ώστε να προσθέσει στην μάχη του για ανοιχτά σύνορα και άσυλο, τη μάχη για αξιοπρεπή διαβίωση με ελευθερία, στέγαση, υγεία και παιδεία για όλους τους πρόσφυγες. Η προσπάθεια της κυβέρνησης να εμφανίσει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ως κέντρα φιλοξενίας των προσφύγων πρέπει να βρει απέναντι της άμεση και κατηγορηματική καταδίκη. Στην μεγάλη εκδήλωση που οργάνωσε η ΚΕΕΡΦΑ στο σινέ Αλέξανδρος στις 16 Απρίλη ένας Σύριος πρόσφυγας στην τοποθέτηση του το εξέφρασε χαρακτηριστικά: «Δεν ήρθαμε μετά από τόσες κακουχίες για να μείνουμε σε ένα στρατόπεδο με αστυνομία και στρατό. Θέλουμε να φύγουμε άμεσα από κει!». Τα ίδια αγωνιστικά μηνύματα διεκδίκησης ελευθερίας και αξιοπρεπούς ζωής στέλνουν όλο και περισσότεροι πρόσφυγες, από το Χαλκερό της Καβάλας μέχρι το Ελληνικό και τον Πειραιά, σε κάθε ευκαιρία που τους δίνεται βήμα για να ακουστούν.

Και πραγματικά, δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να στήνουν στο περιθώριο των πόλεων και των χωριών καταυλισμούς αθλιότητας γεμάτους φίδια, χωρίς επικοινωνίες, πολλές φορές χωρίς ηλεκτρικό, με ανθυγιεινή στέγαση και σίτιση και μάλιστα κάτω από την επιτήρηση σήμερα, την καταστολή αύριο, του στρατού και της αστυνομίας. Τα φιλοναζιστικά αισθήματα που εκδηλώνονται στους κόλπους της τελευταίας κάθε άλλο παρά αποτελούν διαπιστευτήρια για ανθρώπινη και δημοκρατική μεταχείριση των προσφύγων. Και μόνο γι’ αυτό το λόγο, η αστυνομία θα πρέπει να απομακρυνθεί άμεσα από κάθε χώρο φιλοξενίας και διαβίωσης των προσφύγων.

Το τρίτο είναι ότι πρέπει να απορρίψουμε κάθε συντηρητική αντιμετώπιση που βλέπει σ’ αυτήν την κίνηση των προσφύγων κινδύνους να προκληθούν τα δήθεν ρατσιστικά και ισλαμοφοβικά «αντανακλαστικά της κοινωνίας», υποτιμώντας τις εμπειρίες ενός πλειοψηφικού κινήματος αλληλεγγύης που έδωσε μάχες επί ένα ολόκληρο χρόνο στο πλευρό των προσφύγων. Πάνω σ’ αυτές ακριβώς τις εμπειρίες μπορούμε να χτίσουμε την πιο πλατιά συνειδητοποίηση για την ανάγκη της διεθνιστικής αλληλεγγύης με γνώμονα τα κοινά μας ταξικά συμφέροντα ενάντια στον πόλεμο και τη νεοφιλελεύθερη καταστροφή.

Η εμφάνιση των προσφύγων στο προσκήνιο του κινήματος υπήρξε καλοδεχούμενη από τον κόσμο των συνδικάτων και της νεολαίας. Τα αιτήματα τους για αξιοπρεπή στέγαση και σίτιση μέσα στις πόλεις, για περίθαλψή και εκπαίδευση για τα παιδιά είναι συνέχεια των αγώνων που έδωσε όλα τα τελευταία χρόνια η εργατική τάξη για ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών που οδηγούν σε διάλυση ή ιδιωτικοποίηση όλων των κοινωνικών υπηρεσιών. Ένα πολιτικοποιημένο κίνημα που συνεχίζει τη μάχη για να σταματήσει τη βαρβαρότητα των σχεδόν καθημερινών δολοφονιών στα τείχη της Ευρώπης-φρούριο, έχει τη δυνατότητα να αποκτήσει νέες δυνάμεις και δυναμική επιβάλλοντας τις δικές του λύσεις για τις ανάγκες των προσφύγων, οργανώνοντας στην κυριολεξία και ένα προσφυγικό κίνημα ανατροπής των μνημονίων, τσακίζοντας ταυτόχρονα την ισλαμοφοβική εκστρατεία κυβερνήσεων και ΜΜΕ και την προσπάθεια να διαχωριστούν οι ανάγκες και οι αγώνες των εργαζόμενων και των φτωχών με απάνθρωπα κριτήρια όπως η καταγωγή, το χρώμα και η θρησκεία.

Τη δυνατότητα να συνδέσουμε και να δώσουμε αποτελεσματικά αυτές τις μάχες, μας τη δίνουν ισχυρά και μαζικά συνδικάτα, όπως αυτά των ναυτεργατών και των λιμενεργατών του Πειραιά που παλεύουν εδώ και χρόνια ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του λιμανιού, όπως των νοσοκομειακών γιατρών, της ΠΟΣΠΕΡΤ, των εκπαιδευτικών, των εργαζόμενων του Μετρό που έχουν συγκρουστεί σκληρά με τις μνημονιακές πολιτικές και δίνουν σήμερα τη μάχη των προσλήψεων. Είναι αυτά ακριβώς τα συνδικάτα που βρέθηκαν στις 20 και 26 Απρίλη στο λιμάνι του Πειραιά και στο Ελληνικό για να στηρίξουν και να κάνουν δικά τους, κομμάτι του προγράμματος πάλης τους, τα αιτήματα των προσφύγων. Στον Πειραιά, η αποφασιστικότητα αυτών των εργατικών κομματιών ήταν που ακύρωσε και τις απόπειρες της κυβέρνησης να στήσει σκηνικό απαγόρευσης της συγκέντρωσης αλληλεγγύης στις 20/4. Η προσπάθεια της να αποθαρρύνει και να μπλοκάρει από τα πρώτα της βήματα, τη σύνδεση της οργανωμένης εργατικής τάξης με τα αιτήματα και τις μάχες των προσφύγων, έπεσε στο κενό και είχαμε ίσως την πρώτη διεθνιστική εργατική συγκέντρωση που διεκδίκησε ανοιχτό και δημόσιο λιμάνι, ανοιχτά σύνορα, ανοιχτές πόλεις και γειτονιές για τους πρόσφυγες, ή όπως πολύ χαρακτηριστικά το διατύπωσε στη συγκέντρωση ο Γιώργος Μακρυνός, πρόεδρος του Συμβουλίου Ένταξης Μεταναστών του Δήμου Κορυδαλλου, «χρειάζεται να προχωρήσουμε ένα βήμα παραπέρα. Πλέον η Ελλάδα δεν είναι χώρα τράνζιτ. Το "open the borders" χρειάζεται να μετατραπεί σε "open the cities" και "open the societies". Να ανοίξουμε τις πόλεις και τη κοινωνία».

Αντίπαλο στρατόπεδο

Στο αντίπαλο στρατόπεδο, τα επιτελεία της ΕΕ αλλά και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχουν να αντιμετωπίσουν επιπλέον δυσκολίες και αδιέξοδα στην εφαρμογή της ρατσιστικής πολιτικής που έχουν συμφωνήσει με την Τουρκία.

Καταρχήν, η επιχείρηση φτιασιδώματος του σφραγίσματος των συνόρων ως χτύπημα των λαθρεμπόρων δεν μπορεί να πείσει κανέναν, αποκαλύπτοντας την υποκρισία και την ουσιαστική σύμπλευση των ευρωπαϊκών ηγεσιών με τις πιο σκοταδιστικές δυνάμεις της ακροδεξιάς. Πολεμώντας τους πρόσφυγες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις διακινδυνεύουν το βάθεμα της πολιτικής κρίσης στο εσωτερικό των χωρών τους πολώνοντας μεγάλα τμήματα του πληθυσμού στα άκρα του πολιτικού φάσματος και διαλύοντας τα παραδοσιακά κόμματα διαχείρισης. Τα αποτελέσματα των εκλογών στην Αυστρία, η οποία πρωτοστατεί στο κλείσιμο του βαλκανικού διαδρόμου, και με ένοπλές δυνάμεις που έχει στείλει στα σύνορα Ελλάδας-Δημοκρατίας της Μακεδονίας, είναι η πιο πρόσφατη επιβεβαίωση αυτών των εξελίξεων.

Επιπλέον, τα κύματα των κατατρεγμένων δεν πρόκειται να σταματήσουν να χτυπάνε τα τείχη της σιδερόφραχτης Ευρώπης, είτε στο Αιγαίο, είτε σε κάποιο άλλο σημείο διέλευσης στη Μεσόγειο. Ήδη, η προσπάθεια τους να ανοίξουν νέους δρόμους διαφυγής από τα πεδία του πολέμου και της δυστυχίας στοιχίζει κι άλλες καραβιές αδικοχαμένων ανθρώπων. Ένα τέτοιο ναυάγιο ήταν αυτό στις 18 Απριλίου με τους σχεδόν 500 νεκρούς στο ταξίδι τους από την Αίγυπτο στην Ιταλία. Ακόμη και μ’ αυτό το βαρύ φόρο αίματος, που μόνο με την φρίκη της Λαμπεντούζα ένα χρόνο πριν μπορεί να συγκριθεί, οι πρόσφυγες στέλνουν ηχηρό μήνυμα ότι δεν πρόκειται να εκφοβιστούν από φράχτες, νατοϊκές περιπολίες, γκλοπς και φυλακίσεις. Οι καλοθρεμμένες ελίτ των ευρωπαϊκών σαλονιών αδυνατούν να αντιληφθούν ότι και οι χειρότερες απειλές τους δεν μπορούν να συγκριθούν με την καταστροφή και τη διάλυση που έχουν προκαλέσει στη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων σε μια απέραντη ζώνη ερειπίων που αφήνουν πίσω τους οι συνεχιζόμενοι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι και τα προγράμματα του ΔΝΤ, από τη βόρεια Αφρική μέχρι μακριά στο Πακιστάν.

Γι’ αυτό, οργή και μόνο μπορούν να προκαλούν δηλώσεις σαν της Μέρκελ στις 24 Απριλίου από τον προσφυγικό καταυλισμό-βιτρίνα του Νιτσίπ στην περιοχή Γκαζιαντέπ της Τουρκίας: «Ζήτησα και πάλι τη δημιουργία ζωνών στις περιοχές όπου τηρείται ιδιαιτέρως η εκεχειρία και όπου μπορεί να υπάρξει εγγύηση για υψηλό επίπεδο ασφαλείας». Στην πραγματικότητα, θα πρόκειται για ζώνες εξαθλίωσης και τρόμου κάτω από τις κάνες Άσαντ, Τουρκίας και ISIS. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι πρόσφυγες και γι’ αυτό δεν πρόκειται να πειστούν από τις «ζώνες ασφαλείας» της Μέρκελ.

Η αποτυχία στην προσπάθεια πειθαναγκασμού των προσφύγων είναι ο λόγος που η επιχείρηση «ξεπλύματος» της Τουρκίας γίνεται τόσο κομβική στην προσπάθεια εγκλωβισμού τους μακριά από τα ευρωπαϊκά σύνορα. Είναι τέτοιο το άγχος των ιθυνόντων της ΕΕ, που φτάνει να εξελίσσεται σε κωμικοτραγική παράσταση. Και ακριβώς τέτοιες είναι οι δηλώσεις που έκανε ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ στην κοινή συνέντευξη Τύπου της 24/3 με τον πρωθυπουργό της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου, την 'Ανγκελα Μέρκελ και τον αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Φρανς Τίμερμανς: «Σήμερα η Τουρκία είναι το καλύτερο παράδειγμα στον κόσμο για τον τρόπο με τον οποίο οφείλουμε να μεταχειριζόμαστε τους πρόσφυγες»!

Το πρόβλημα για την ηγεσία της ΕΕ είναι ότι η Τουρκία δεν φαίνεται να ικανοποιείται με τέτοιες υποκριτικές φιλοφρονήσεις. Ούτε αρκούν τα 6 δις ευρώ που της υποσχέθηκαν, για να ικανοποιηθούν οι στρατηγικές επιδιώξεις της τούρκικης άρχουσας τάξης για ενίσχυση του ρόλου της στους ανταγωνισμούς και τις ανακατατάξεις της περιοχής. Στην ίδια συνέντευξη, ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου δεν έχασε την ευκαιρία ενώπιον όλων να προειδοποιήσει ότι «η συμφωνία Ευρωπαϊκής Ένωσης-Τουρκίας για την επανεισδοχή προσφύγων, δεν μπορεί να εφαρμοσθεί χωρίς την φιλελευθεροποίηση από την ΕΕ του καθεστώτος της βίζας για τους τούρκους πολίτες».

Εξίσου, επισφαλής είναι η υπογραφή που μπήκε από την άλλη πλευρά των συνόρων, από τη μεριά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Όχι φυσικά επειδή πρόκειται ποτέ οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ να επανέλθουν στις διακηρύξεις του για γκρέμισμα του φράχτη στον Έβρο και ανθρώπινη υποδοχή των προσφύγων. Όπως και στο ζήτημα του χρέους και των μνημονίων, το ρατσιστικό μνημόνιο της 18ης Μαρτίου δεν αφήνει κανένα περιθώριο ούτε για «παράλληλο πρόγραμμα» για τα δικαιώματα των προσφύγων. Η ελληνική κυβέρνηση δεσμεύτηκε για κοινές περιπολίες του ΝΑΤΟ για «αποτροπή» των προσφύγων, δηλαδή για κλείσιμο μετά τον Έβρο και των θαλάσσιων συνόρων, δέχεται αδιαμαρτύρητα το κλείσιμο της βαλκανικής οδού στην Ειδομένη, φυλακίζει τους πρόσφυγες που καταφέρνουν να φτάσουν στα νησιά και προετοιμάζει βιομηχανία απέλασής τους με διαδικασίες εξπρές 15 ημερών για την τελεσίδικη κρίση των αιτημάτων ασύλου. Στην ηπειρωτική Ελλάδα οι σχεδόν 50.000 πρόσφυγες κινδυνεύουν να βρεθούν γκετοποιημένοι σε άθλιους καταυλισμούς, μετατρεπόμενοι σε εύκολο στόχο της ακροδεξιάς και των φασιστών.

Διεθνιστικό κίνημα ανατροπής

Τα όποια τεχνικά προβλήματα, όπως για παράδειγμα οι χιλιάδες υπάλληλοι που χρειάζονται οι υπηρεσίες ασύλου για να υλοποιηθεί ο στόχος των γρήγορων μαζικών απελάσεων, δεν είναι τα πιο σημαντικά που έχει να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση. Το κίνημα αλληλεγγύης, που εξελίχθηκε όλη την προηγούμενη χρονιά δεν είχε μόνο ανθρωπιστικά κίνητρα, αλλά κινήθηκε σε εντελώς αντίθετη ρότα απ’ αυτήν της κυβέρνησης τόσο στο ζήτημα του ανοίγματος των συνόρων όσο και στην υποδοχή των προσφύγων. Και έδωσε παντού μαζική και άμεση απάντηση σε κάθε προσπάθεια της ακροδεξιάς να στοχοποιήσει τους πρόσφυγες. Επιμένοντας σ’ αυτήν την κατεύθυνση έχει όλες τις δυνατότητες να αποτελέσει το πραγματικό εμπόδιο στο ρατσιστικό της κατήφορο και να πετάξει στα σκουπίδια τις απαράδεκτες δεσμεύσεις της στα συμφέροντα των ελλήνων καπιταλιστών και τις βάρβαρες πολιτικές της ΕΕ.

Πρωτοβουλίες όπως αυτή στην εργατούπολη της Νίκαιας στον Πειραιά, που ενώνουν όλη την αριστερά σε κοινές δράσεις για υπερασπιστούμε τη ζωή και τα δικαιώματα των προσφύγων μπορούμε να τις απλώσουμε σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Το ότι ο συγκεκριμένος δήμος αποτελεί ένα από τα προπύργια του ΣΥΡΙΖΑ στην Αττική δεν μπόρεσε να σταθεί εμπόδιο για να συνασπισθούν δυνάμεις από τη ΛΑΕ μέχρι την αντικαπιταλιστική αριστερά για να προωθήσουν τα αιτήματα και τις λύσεις του αντιρατσιστικού κινήματος. Το ψήφισμα-κάλεσμα που εξέδωσε το δημοτικό συμβούλιο Νίκαιας-Ρέντη θέτει στην ημερήσια διάταξη όλα τα κρίσιμα ζητήματα της επόμενης περιόδου: «Διαφωνούμε με την μετατροπή του Σχιστού σε κλειστό κέντρο κράτησης – φυλακή. Διεκδικούμε να ανοίξουν τα κλειστά κτίρια σε όλη τη χώρα και να μετατραπούν σε χώρους φιλοξενίας για τους πρόσφυγες (κλειστά σχολικά κτίρια, νοσοκομεία, εργοστάσια, ξενοδοχεία, πρώην Ολυμπιακά ακίνητα και ακινητοποιημένα πλοία), με τη σύμφωνη γνώμη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Για αυτό το λόγο αναζητούμε ακίνητα στην πόλη μας που θα μπορέσουν να φιλοξενήσουν ένα ανάλογο αριθμό προσφύγων. Να αναλάβουν η Περιφέρεια, οι Δήμοι και τα νοσοκομεία τη σίτιση των προσφύγων με έκτακτη κρατική χρηματοδότηση που θα τους δοθεί. Ζητάμε να γίνουν προσλήψεις μόνιμου προσωπικού για να στελεχώσουν κατάλληλες κοινωνικές δομές στέγασης, καθαριότητα και ψυχολογική υποστήριξη των προσφύγων. Διαφωνούμε στην ιδιωτικοποίηση των δομών φιλοξενίας μέσω των ΜΚΟ».

Η πραγματική, όμως, δύναμη που μπορεί να υλοποιήσει συγκεκριμένα όλες αυτές τις διεκδικήσεις είναι οι εργαζόμενοι με τα συνδικάτα τους. Οι εργαζόμενοι στην τοπική αυτοδιοίκηση μπορούν να εξασφαλίσουν το άνοιγμα όλων των δημόσιων κτιρίων μέσα σε κάθε δήμο, με τους αγώνες τους μπορούν να επιβάλουν τη στελέχωση με μόνιμο προσωπικό όλων των δημοτικών υπηρεσιών για σίτιση και υποστήριξη των προσφύγων. Οι εργαζόμενοι στα σχολεία και τα νοσοκομεία έχουν τη δύναμη να ανοίξουν άμεσα τα σχολεία και τα νοσοκομεία διεκδικώντας το αναγκαίο προσωπικό για όλους τους πρόσφυγες και τους φτωχούς.

Η Αριστερά που συγκρούεται με τον κυνικό «ρεαλισμό» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ έχει κάθε λόγο να στηρίξει πολιτικά και να οργανώσει όλα αυτά τα βήματα. Ενεργοποιώντας τα δίκτυα των αγωνιστών σε εργατικούς χώρους, σχολές και γειτονιές μπορούμε να ακυρώσουμε τη επιχείρηση καταστολής των προσφύγων και να εξασφαλίσουμε την ελεύθερη και αξιοπρεπή διαβίωσή τους και φυσικά τη θέση τους μέσα στο κίνημα εδώ. Η παρουσία χιλιάδων εγκλωβισμένων προσφύγων στην Ελλάδα το πιθανότερο θα μονιμοποιηθεί και θα διευρυνθεί με νέες στρατιές κυνηγημένων ανθρώπων με τις οικογένειές τους. Είναι άμεσο καθήκον να χτίσουμε μαζί τους το κίνημα ανυπακοής και ρήξης με τις πολιτικές της Ευρώπη-φρούριο. Μ’ αυτόν τον τρόπο, σε συνδυασμό με τη συνεχή κινητοποίηση για δίκη και καταδίκη των νεοναζί της ΧΑ για τα εγκλήματά τους, θα μπορέσουμε να αποκλείσουμε κάθε περιθώριο και στην ακροδεξιά και τους φασίστες να στήσουν προβοκάτσιες και εκστρατείες ισλαμοφοβικού μίσους, που μόνο στόχο έχουν τον αποπροσανατολισμό και την αποδυνάμωση των κοινών αγώνων των εργατών.

Ο αγώνας των προσφύγων για ανοιχτά σύνορα μαζί με την όλο και εντονότερη απαίτηση τους για ελεύθερη και αξιοπρεπή ζωή αποτελούν την πιο ηχηρή καταδίκη μιας ΕΕ συνένοχης, μαζί με τις ΗΠΑ και τη Ρωσία, για τις ατελείωτες καταστροφές που έχουν προκαλέσει στο όνομα πάντα των δήθεν δημοκρατικών, ανθρωπιστικών ιδεωδών τους και της ανάπτυξης. Απ’ αυτήν την άποψη, μας δίνεται η ευκαιρία να μετατρέψουμε την προσφυγική κρίση από εργαλείο εκφοβισμού του πληθυσμού και καταστολής τους κινήματος αλληλεγγύης σε ένα ακόμη καυτό πεδίο σύγκρουσης μαζί με αυτό της ατελείωτης νεοφιλελεύθερης λιτότητας.

Η σύνδεση των δύο μαχών είναι αυτή που μπορεί να τινάξει στον αέρα όλα τα σχέδια τους. Η εξασφάλιση της μαζικής συμμετοχής των προσφύγων στο απεργιακό κίνημα ενάντια στα νέα πακέτα μέτρων που διαλύουν τα ασφαλιστικά μας ταμεία και τις ζωές μας είναι ένα άμεσο αποφασιστικό βήμα για να ακυρώσουμε τα μνημόνια της φτώχειας και του ρατσισμού. Και θα χρειαστεί να συνεχίσουμε επίμονα και αποφασιστικά σ’ αυτό το δρόμο για να δυναμώσουμε το ρεύμα της αντικαπιταλιστικής ανατροπής, που είναι η μόνη πραγματική απάντηση στον κυνισμό και τη βαρβαρότητα της μνημονιακής Ευρώπης-φρούριο.