Άρθρο
Κόκκινη κάρτα στον Καραμανλή

Εξώφυλλο του τευχους 59

Η θεσσαλονίκη φέτος ήταν απαγορευμένη πόλη για την κυβέρνηση και για τον ίδιο τον Καραμανλή. Ταξίδεψε οδικώς για να αποφύγει τους συμβασιούχους της Ολυμπιακής στο αεροδρόμιο, το βράδυ της Παρασκευής ήταν περικυκλωμένος από χιλιάδες διαδηλωτές, οπαδούς του ΠΑΟΚ και όχι μόνο, που κατάφεραν να μπουν μέσα στο Βελίδειο. Το Σάββατο διαδήλωσαν είκοσι χιλιάδες εργαζόμενοι, φοιτητές, ακτιβιστές του αντιπολεμικού κινήματος, στην συγκέντρωση που καλούσαν τα συνδικάτα στο Άγαλμα Βενιζέλου και στην συγκέντρωση του ΠΑΜΕ.

 

Οι εφημερίδες περιγράφουν την υποδοχή που επιφύλαξαν οι εργαζόμενοι στους υπουργούς όχι μόνο στις διαδηλώσεις αλλά και σε όλο το διήμερο. Η υπουργός Παιδείας βρέθηκε αντιμέτωπη με άνεργους εκπαιδευτικούς. Ο υπουργός Εσωτερικών Πρ. Παυλόπουλος και ο υφυπουργός του Ανδρεουλάκος αποδοκιμάστηκαν από τους εργαζόμενους στα ΚΕΠ. Ο πρόεδρος του ΟΤΕ Π.Βουρλούμης γιουχαΐστηκε από εργαζόμενους του ΟΤΕ ενώ ο προϊστάμενος υπουργός Μ.Λιάπης προτίμησε να μην επισκεφτεί το περίπτερο του Οργανισμού για να μην έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με τους συγκεντρωμένους. Κι αυτά όλα έγιναν μέσα στον χώρο της Έκθεσης που νόμιζαν ότι είναι δικός τους.

 

Την ώρα που ο Καραμανλής ξεδίπλωνε το ρεσιτάλ των ιδιωτικοποιήσεων το Σάββατο το απόγευμα, οι δρόμοι της θεσσαλονίκης είχαν πλημμυρίσει από την διαδήλωση που στο κεφάλι ήταν τα Λιπάσματα και οι Δασοπυροσβέστες και ακολουθούσαν τα συνδικάτα, η Πρωτοβουλία ΓΕΝΟΒΑ, πανό των φοιτητικών καταλήψεων και μεγάλο μπλοκ της Συμμαχίας ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ. Τα συνθήματα που κυριάρχησαν ήταν «Λιπάσματα, δάσκαλοι και φοιτητές, όλοι μαζί θα βγούμε νικητές» και «Πίσω οι φρεγάτες στο λιμάνι, εμείς δεν πολεμάμε για Ντόρα Μπακογιάννη».

Όταν ο Μητσοτάκης άνοιξε την ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ το 1992, η απάντηση ήταν οι τεράστιες διαδηλώσεις στην Αθήνα με συμμετοχές των εργαζομένων του ΟΤΕ απ1 όλη την Ελλάδα. Αυτό έβαλε φρένο και στην ιδιωτικοποίηση και στον ίδιο τον Μητσοτάκη. Μετά από λίγους μήνες έπεσε. Το ίδιο μπορούμε να κάνουμε και τώρα.

Στις 18 Σεπτέμβρη ξεκινάνε οι πενθήμερες επαναλαμβανόμενες των δασκάλων και στις 19 Σεπτέμβρη η ΟΜΕ-ΟΤΕ έχει κηρύξει 24ωρη πανελλαδική απεργία. Τα Λιπάσματα συνεχίζουν, με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης, παρ1 όλες τις πιέσεις, τις τρίπλες και τις κομπίνες του Γιακουμάτου να κλείσει την κατάληψη πριν την ΔΕΘ.

Τρεις εργατικοί χώροι με δύναμη και μεγάλο κύρος μέσα σε όλη την εργατική τάξη. Τα Λιπάσματα είναι ο φάρος όλων γιατί συνεχίζουν την κατάληψη για οχτώ μήνες για να μην κλείσει το εργοστάσιο. Οι δάσκαλοι έχουν την συμπαράσταση όχι μόνο όλης της εκπαιδευτικής κοινότητας αλλά και όλης της κοινωνίας, εκτός από την εκλεκτή πελατεία των ιδιωτικών κολεγίων. Και η ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ χτυπάει το καμπανάκι τι σημαίνει VODAFONE και υποκλοπές, κεραίες κινητής τηλεφωνίας κοντά στα σχολεία και μια βασική δημόσια υπηρεσία να ελέγχεται από ιδιώτες.

Υπάρχει η δυνατότητα όχι μόνο να κερδίσουμε αυτές τις μάχες αλλά και να γυρίσει μπούμερανγκ αυτή η επίθεση. Να τελειώνουμε με τον Καραμανλή, με τις ιδιωτικοποιήσεις και όλες τις νεοφιλελεύθερες επιλογές. Αυτό όμως σημαίνει ότι τα συνδικάτα χρειάζεται να μπούνε μπροστά και να συντονίσουν αυτούς τους αγώνες. Η ΑΔΕΔΥ έκανε την πρώτη κίνηση καλώντας σε τρίωρη στάση εργασίας όλου του δημόσιου για τις 20 Σεπτέμβρη και συμμετοχή στο πανελλαδικό συλλαλητήριο των απεργών δασκάλων. Δεν αρκεί, όμως, μια συμβολική συμπαράσταση. Η ΟΛΜΕ τι περιμένει και δεν απεργεί μαζί με τους δασκάλους; Είναι η στιγμή για κοινή δράση, για να ηττηθεί όχι μόνο η Γιαννάκου αλλά και κάθε σχέδιο της Ν.Δ για να διαλύσει τα σχολεία, θέλουμε στήριξη καθαρή και των τριών απεργιών και όχι μόνο. Δεν περιμένουμε από τις ηγεσίες: Χρειάζεται εμείς να οργανώσουμε ένα μεγάλο κίνημα συμπαράστασης που να μην αφήσει καμία απ1 αυτές τις τρεις μάχες μόνες τους.

Η κόκκινη κάρτα στον Καραμανλή, δεν μπορεί να περιοριστεί μόνο στη διαδήλωση της θεσσαλονίκης στις 9 Σεπτέμβρη, ούτε να μείνει ένα τυπικό σύνθημα. Χρειάζεται πολιτικές μάχες και δυνάμωμα του κινήματος της βάσης μέσα στους εργατικούς χώρους. Λιπάσματα, Δάσκαλοι και ΟΤΕ είναι το ξεκίνημα για ένα κίνημα ενιαίο, συντονισμένο απεργιακά και εξοπλισμένο πολιτικά. Για να φτάσουμε μέχρι την νίκη.