Ο Νετανιάχου δείχνει το δρόμο στον Τσίπρα!
“Παράγοντας σταθερότητας” ή εμπλοκή στους ανταγωνισμούς;
Ο Γιώργος Πίττας αναλύει την πολιτική Τσίπρα - Καμμένου.
Την Κυριακή 7 Μαϊου στην πύλη της Δαμασκού, στην Ιερουσαλήμ μια 16χρονη Παλαιστίνια έπεφτε νεκρή από τις σφαίρες πάνοπλων Ισραηλινών στρατιωτών γιατί σύμφωνα με τη δική τους μαρτυρία επιχείρησε να κινηθεί εναντίον τους με...μαχαίρι. Ήταν, σύμφωνα με το Ρόιτερς η 244η νεκρή από σφαίρες ισραηλινών στρατιωτών, μετρώντας από τον Οκτώβρη του 2015, μια δολοφονία Παλαιστίνιου κάθε δεύτερη μέρα.
Στις 15 Ιούνη ο Τσίπρας συναντήθηκε με τον Νετανιάχου, τον πρωθυπουργό του κράτους-δολοφόνου του Ισραήλ στα πλαίσια μιας ακόμη τριμερούς συνάντησης Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Στο τέλος της συνάντησης ο πρόεδρος της Κύπρου Αναστασιάδης τόνισε ότι ήταν «ένα ακόμα βήμα προς το όραμα μας για διαμόρφωση μιας Ανατολικής Μεσογείου ασφαλούς και σταθερής, μιας περιοχής ανάπτυξης, διάδρασης και συνεργιών». Ο Τσίπρας τόνισε ότι οι συμφωνίες θα δημιουργήσουν μία «νέα προοπτική συνανάπτυξης στην Ανατολική Μεσόγειο». (Αυγή 15/6).
Πρόκειται για την απόλυτη αντιστροφή της αλήθειας. Η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ούτε «ανάπτυξη», ούτε σταθερότητα, ούτε ειρήνη πρόκειται να δημιουργήσει. Όσο και να στολίζεται με κλάδους ελαίας, το βάθεμα των συμμαχιών με το κράτος του Ισραήλ και την Αίγυπτο, τον τέταρτο εταίρο του άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου, είναι μια επικίνδυνη εξέλιξη.
Το Ισραήλ είναι ο σφαγέας των Παλαιστινίων και η πιο φιλοπόλεμη περιφερειακή δύναμη της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, ενώ στην Αίγυπτο κυβερνά η στυγνή δικτατορία του Σίσι, του δήμιου της Αραβικής Άνοιξης. Οι δύο χώρες είναι βασικά στηρίγματα του Τραμπ στην πολιτική που θα εφαρμόσουν οι ΗΠΑ στην περιοχή. Στην ουσία, δίπλα στον περιφερειακό άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ διευρύνει τη συμμετοχή του ελληνικού κράτους στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του προέδρου Τραμπ. Και ταυτόχρονα οξύνει επικίνδυνα τους ανταγωνισμούς του με το τουρκικό κράτος.
Σε μια περίοδο που ολόκληρη η περιοχή από τη Λιβύη μέχρι τον Περσικό Κόλπο σπαράσσεται από τις συγκρούσεις και τους ανταγωνισμούς, τα «βήματα σταθερότητας» του Τσίπρα και του Αναστασιάδη στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή το μόνο που πετυχαίνουν είναι να μας φέρνουν πιο κοντά σε θερμά επεισόδια και πολεμικές συρράξεις.
Η συνεργασία με το κράτος του Ισραήλ δεν είναι μόνο οικονομική, εξελίσσεται σε όλα τα επίπεδα. Στο στρατιωτικό, με συνεχείς όλο και πιο μεγάλης κλίμακας ασκήσεις σαν και αυτές που είδαμε πάνω από το Αιγαίο και την Αθήνα την άνοιξη και πάνω από την Κύπρο στις αρχές του Ιούνη. Στο διπλωματικό, με την καταψήφιση, τον Μάιο, στην UNESCO του ψηφίσματος καταδίκης της πολιτικής του Ισραήλ στην Παλαιστίνη εκ μέρους της ελληνικής διπλωματίας. Και στο οικονομικό, με την υπογραφή μιας διακρατικής συμφωνίας για την κατασκευή του αγωγού East Med (θα την αναλάβει ελληνο-ιταλο-αμερικάνικη σύμπραξη), που θα μεταφέρει αέριο από το Ισραήλ μέσω Ελλάδας και Κύπρου και σχεδιάζεται να υπογραφεί στην Κύπρο στα τέλη του 2017 (ταυτόχρονα το Ισραήλ συζητάει και με την Τουρκία για ένα δεύτερο αγωγό). Και με την αναβάθμιση των εμπορικών συναλλαγών Ελλάδας-Ισραήλ στο 1 δις ευρώ και το προχώρημα του ΕuroAsia Interconnector, του καλώδιου προϋπολογισμού 3 δις ευρώ που πρόκειται να διασυνδέσει τα ηλεκτρικά συστήματα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ. Ταυτόχρονα, ενδεικτική της συνεργασίας που υπάρχει με τη δικτατορία του Σίσι είναι η πρόσφατη ανάληψη εκ μέρους της ελληνικής πρεσβείας της εκπροσώπησης της Αιγύπτου στο Κατάρ μετά την διακοπή των διπλωματικών σχέσεων μεταξύ τους.
Πρόκειται για μια περιφερειακή συμμαχία ενταγμένη στους σχεδιασμούς του προέδρου Τραμπ στην ευρύτερη περιοχή. Ο Νετανιάχου ήταν από τους πρώτους που έσπευσαν να χαιρετήσουν την εκλογή του σαν μια θετική εξέλιξη για το κράτους του Ισραήλ. Όχι μόνο γιατί αμέσως μετά την πρώτη τους συνάντηση τον Φλεβάρη έθεσε σε εφαρμογή νέο πρόγραμμα οικοδόμησης 2.500 κατοικιών εποίκων στην Δυτική Όχθη, αλλά και για ένα ακόμη λόγο: Όπως δήλωσε σε συνέντευξή του στον Παπαχελά (22/6) ο πρωθυπουργός του Ισραήλ: «Νομίζω ότι το σημαντικότερο που συμβαίνει είναι η αλλαγή της στάσης απέναντι στο Ιράν. Πιστεύω υπάρχει μια εκτίμηση τώρα ότι το Ιράν δεν είναι η λύση, αλλά η πηγή πολλών προβλημάτων της περιοχής και την καλωσορίζω...».
Η αλλαγή στάσης των ΗΠΑ απέναντι στο Ιράν φάνηκε μερικές βδομάδες νωρίτερα στη Σύνοδο των Αραβικών χωρών στο Ριάντ της Σαουδικής Αραβίας. Μετά το κάλεσμα του Τραμπ για δράση ενάντια στην τρομοκρατία, μια σειρά από Αραβικά κράτη κατήγγειλαν το Κατάρ για υπόθαλψη τρομοκρατίας και προχώρησαν σε αποκλεισμό του. Πραγματική αιτία ήταν οι καλές σχέσεις που έχει το Κατάρ με το Ιράν και την Μουσουλμανική Αδελφότητα.
Βασικός πυλώνας της συμμαχίας ενάντια στο Κατάρ (στην ουσία ενάντια στο Ιράν) δίπλα στη Σαουδική Αραβία ήταν η Αίγυπτος. Στις διμερείς συναντήσεις που είχε ο Τραμπ στα πλαίσια της ομιλίας του στη Σύνοδο του Ριάντ, ο Τραμπ συναντήθηκε για δεύτερη φορά με τον Σίσι που χαρακτήρισε «Φίλο, άνθρωπο με μοναδική προσωπικότητα, που μπορεί να κάνει τα αδύνατα». Ο Σίσι τον βεβαίωσε ότι «η Αίγυπτος τα πηγαίνει πολύ καλά με τη συνεργασία των Ηνωμένων Πολιτειών».
Βαθύτερη εμπλοκή στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις
Σήμερα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τα δίνει όλα για να αναβαθμίσει το ρόλο του ελληνικού κράτους, ανάμεσα στον κύκλο των «προθύμων» του νέου αμερικάνου προέδρου. Η ομιλία του υπουργού Άμυνας Καμμένου σε εκδήλωση για τα 70 χρόνια λειτουργίας του «Γραφείου Αμυντικής Συνεργασίας Ελλάδας- ΗΠΑ» στις αρχές του Ιούνη δεν αφήνει περιθώρια για παρεξηγήσεις:
«Ο μόνος πραγματικός σύμμαχος της Ελλάδας ήταν οι ΗΠΑ... Ήμασταν πάντα στην ίδια πλευρά, στους δύο παγκοσμίους πολέμους, στον Ψυχρό Πόλεμο, στην Κορέα, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στα Βαλκάνια... Μετά από τα τελευταία γεγονότα στο Κόλπο, αναμένουμε τον χαρακτηρισμό των Αδελφών Μουσουλμάνων ως τρομοκρατικής οργάνωσης... Η υποστήριξη της κυβέρνησης Τραμπ είναι σημαντική όχι μόνο για την οικονομία αλλά και για την ασφάλεια ολόκληρης της περιοχής... Χρειαζόμαστε τη βοήθεια των ΗΠΑ για να επεκτείνουμε τις δυνατότητές μας για το Ναυτικό, ώστε να μπορεί να επιχειρεί από την Κρήτη ως το Σουέζ».
Σε συνέντευξή του στην Καθημερινή (22/5) ο πρώην ανώτατος στρατιωτικός διοικητής του ΝΑΤΟ, στρατηγός Γουέσλεϊ Κλαρκ περιγράφει τι έχει σημάνει στην πράξη για τις ΗΠΑ η πολιτική του Καμμένου και της κυβέρνησης: «Η βάση της Σούδας στην Κρήτη είναι απόλυτα καθοριστική για μας. Τη χρησιμοποιούμε περισσότερο από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν. Η Βορειοατλαντική Συμμαχία χρωστά μεγάλη ευγνωμοσύνη για όλα όσα έχει κάνει η ελληνική κυβέρνηση τα τελευταία δύο χρόνια...».
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συζητάει η σύμβαση της βάσης της Σούδας, από την οποία ξεκίνησαν τα αμερικάνικα πλοία που βομβάρδισαν με 68 πυραύλους τη Συρία στις αρχές του Απρίλη, να ανανεώνεται όχι κάθε ένα χρόνο αλλά κάθε πέντε ή δέκα χρόνια. Σύμφωνα με την Καθημερινή (12/6) οι Αμερικάνοι έχουν καταλήξει «στη δημιουργία μόνιμης βάσης βατραχανθρώπων στις εγκαταστάσεις της Σούδας... οι πεζοναύτες που αναπτύσσονται στη Συρία προέρχονται ολοένα και λιγότερο από το Ιντσιρλίκ... Οι Αμερικανοί ζητούν επίσης πρόσβαση στην αεροπορική βάση του Καστελλίου κυρίως για τη στάθμευση μοίρας Drones και Μη Επανδρωμένων Αεροσκαφών (UAV). Αυτή τη στιγμή, κυρίως σε επίπεδο ΓΕΕΘΑ, γίνεται μια προσπάθεια σύνδεσης αυτού του αιτήματος με την παραχώρηση (με leasing) UAV... Η Αθήνα ζητεί από τις ΗΠΑ την προμήθεια δύο πλοίων, φρεγατών ή κορβετών, που θα μπορούν να επιχειρούν στην Ανατολική Μεσόγειο».
Η αναβάθμιση του ρόλου της Ελλάδας στους πολεμικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ έρχεται, επιπλέον, σε μια χρονική περίοδο που οξύνεται ο ανταγωνισμός ΗΠΑ-Ρωσίας στο έδαφος της διαβλεπόμενης κατάρρευσης του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, ο Καμμένος (15/6) κάλεσε το νατοϊκό στόλο (για να συνεχίσουν «να εμποδίζονται οι μεταναστευτικές ροές» και η «επιθετικότητα» της Τουρκίας) να συνεχίσει να περιπολεί στο Αιγαίο, τη μοναδική δηλαδή έξοδο του ρωσικού στόλου στην Ανατολική Μεσόγειο.
Το άλμα της συμμετοχής στους νατοϊκούς σχεδιασμούς που επιχειρεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, σημαίνει μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης στο ιμπεριαλιστικό έγκλημα που συντελείται στη Συρία, το Ιράκ, τη Λιβύη και ολόκληρη την Μέση Ανατολή. Μαζί του σέρνει τις αναμενόμενες συνέπειές: μεγαλύτερη εμπλοκή του ελληνικού κράτους στα γρανάζια των ανταγωνισμών των μεγάλων δυνάμεων. Αλλά οι «φιλοδοξίες» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν σταματάνε εκεί.
Ανταγωνισμοί
Πατώντας πάνω σε αυτούς τους δύο πυλώνες, της αναβαθμισης του ρόλου του ελληνικού κράτους στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και της ενίσχυσης του άξονα με το Ισραήλ και την Αίγυπτο -αλλά και σε ένα τρίτο αυτόν της συμμετοχής της στην ΕΕ- η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επιδιώκει να αποκτήσει το πάνω χέρι στην ευρύτερη περιοχή απέναντι στον βασικό του ανταγωνιστή, δηλαδή το τουρκικό κράτος.
Αυτό συμβαίνει σε μια περίοδο που οι σχέσεις του τουρκικού κράτους με τις ΗΠΑ βρίσκονται σε βαθιά κρίση ιδιαίτερα μετά την απόφαση του Τραμπ για αξοπλισμό των Κουρδων της Συρίας. Η άρχουσα τάξη της Τουρκίας ανησυχεί ότι αυτό θα ανοίξει το δρόμο για τη δημιουργία ενός κουρδικού κράτους στα σύνορα της Τουρκίας με τη Συρία και το Ιράκ. Ήδη ο πρόεδρος του Ιρακινού Κουρδιστάν Μπαρζανί ανακοίνωσε ότι θα προχωρήσει σε δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία του στις 26 Σετπέμβρη.
Όπως χαρακτηριστικά υποστήριξε η Μελτέμ Οράλ από το αριστερό κόμμα DSiP στην Τουρκία μιλώντας το Μάιο στα πλαίσια του Μαρξισμού 2017 στην Αθήνα (μαζί με αγωνιστές και από τις τρεις πλευρές στη συζήτηση με θέμα «Τουρκία-Κύπρος-Ελλάδα διεθνιστική αλληλεγγύη των εργατών»): «Ο Ερντογάν μπορεί να συγκρούεται με την Ολλανδία και άλλες χώρες της ΕΕ, να στέλνει πολεμικά αεροπλάνα στο Αιγαίο - αλλά συγκρινόμενες με τις εξελίξεις στη Συρία και το Κουρδικό, η Κύπρος και το Αιγαίο είναι σε δεύτερη μοίρα για την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης. Όλα τα κόμματα της κυρίαρχης τάξης συμφωνούν ότι πρέπει να αποτραπεί η δημιουργία ενός Κουρδικού Κράτους στα βόρεια της Συρίας με τη στήριξη της δύσης. Είναι ο εφιάλτης τους, και αυτή τη στιγμή, αποτελεί βασική επιδίωξη των ΗΠΑ».
Αυτή τη συγκυρία τρέχουν να εκμεταλλευτούν ο Κοτζιάς, ο Τσίπρας και ο Καμμένος και από κοντά ο Αναστασιάδης με όλους τους τρόπους. Παριστάνοντας τα «καλά παιδιά» του Τραμπ, κάνοντας τους «γεφυροποιούς» με την ΕΕ με την υπογραφή και ακόμη χειρότερα την εφαρμογή της Συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας για τους πρόσφυγες, πιέζοντας ώστε να κερδίσουν όσα περισσότερα γίνεται για τον ελληνικό καπιταλισμό στην Ανατολική Μεσόγειο και συγκεκριμένα στα μέτωπα των ΑΟΖ και του Κυπριακού.
Όσον αφορά στο Κυπριακό, στις 28 Ιουνίου επανασυγκαλείται η Διάσκεψη της Γενεύης για το κυπριακό, υπό την αιγίδα του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, με συμμετοχή του Αναστασιάδη, του Ακιντζί και των τριών εγγυητριών δυνάμεων Ελλάδας, Τουρκίας και Ηνωμένου Βασιλείου και της ΕΕ ως παρατηρητή. Ο ειδικός απεσταλμένος του ΟΗΕ για το Κυπριακό την χαρακτήρισε ως «τέλος παιχνιδιού».
Πρόκειται για πολύ αισιόδοξη εκτίμηση. Μπορεί οι μεγάλες δυνάμεις να πιέζουν για γρήγορη επίλυση του κυπριακού προκειμένου να επιβάλλουν ότι το νησί και οι βάσεις του θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν απρόσκοπτα στις επεμβάσεις τους, αλλά με αυτόν τον τρόπο τελικά οξύνουν τις αντιθέσεις, καθώς όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές τρέχουν να εξασφαλίσουν όσο περισσότερα γίνεται για τον εαυτό τους.
Έτσι συνέβη και τον Γενάρη όταν η Διάσκεψη είχε διακοπεί με όλες τις πλευρές να αλληλοκατηγορούνται για το ποιος αποχώρησε πρώτος. Τις αρχικές δηλώσεις περί «καλού κλίματος» είχαν αντικαταστήσει οι «κόκκινες γραμμές» όσον αφορά στα ζητήματα του εδαφικού, των εγγυήσεων, της ασφάλειας και των ανταλλαγμάτων – κόκκινες γραμμές που εξακολουθούν σε μεγάλο βαθμό να υφίστανται.
«Ακόμη και οι πιο αισιόδοξοι έχουν καταλήξει πια ότι είναι δύσκολο να υπάρξει μια συμφωνία στο κυπριακό και αν υπάρξει θα είναι πολύ εύθραυστη. Και δεν διαπραγματεύονται 2 αλλά 53 χρόνια. Τι πάει στραβά;» ήταν το ερώτημα που έθεσε ο Ντίνος Αγιομαμίτης από την οργάνωση Εργατική Δημοκρατία στην Κύπρο στην ίδια συζήτηση του Μαρξισμού 2017.
«Αυτοί που διαπραγματεύονται είναι οι εκπρόσωποι των αρχουσών τάξεων στην Κύπρο προκειμένου να εξασφαλίσουν τα συμφέροντά τους η καθεμία» τόνισε απαντώντας ο ίδιος στο ερώτημα. «Οι άρχουσες τάξεις είναι μέρος του προβλήματος και όχι της επίλυσης. Το ίδιο και οι ‘μητέρες’ πατρίδες που μπαίνουν να εξασφαλίσουν τα δικά τους συμφέροντα, το ρόλο τους σαν περιφερειακές δυνάμεις για τον οποίο συγκρούονται εδώ και πολλά χρόνια. Και βέβαια, ο ΟΗΕ, οι ΗΠΑ, η ΕΕ, η Βρετανία, η Ρωσία. Κανείς από αυτούς δεν δίνει δεκάρα για τους Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους. Η Κύπρος είναι το αβύθιστο αεροπλανοφόρο της Μεσογείου γι’ αυτό και τα ζητήματα των βάσεων και οι διευκολύνσεις για τους ιμπεριαλιστές θα είναι το μόνο σίγουρο μέρος της οποιασδήποτε συμφωνίας».
Όσον αφορά στις ΑΟΖ, δύο εβδομάδες μετά την Διάσκεψη της Γενεύης, στις 13 Ιουλίου, είναι προγραμματισμένη ερευνητική γεώτρηση του γαλλικού κολοσσού Tοtal στο λεγόμενο «οικόπεδο 11» της Κυπριακής ΑΟΖ. Η Τotal μαζί με την ιταλική ΕΝΙ έχουν κλείσει συμφωνίες για να ξεκινήσουν γεωτρήσεις σε διάφορα «οικόπεδα», ανάμεσα στα οποία και το «οικόπεδο 6» εντός του 2018. Η Τουρκία έχει θέσει ένα άτυπο casus belli (αιτία πολέμου) στα Ηνωμένα Έθνη διεκδικώντας το «οικόπεδο 6» ως μέρος της δικής της υφαλοκρηπίδας. «Το ερώτημα των πολλών εκατομμυρίων είναι κατά πόσον η Τουρκία μπορεί να προχωρήσει σε ένα θερμό επεισόδιο κατά τη διάρκεια της ερευνητικής γεώτρησης της TOTAL στον «Ονησίφορο» (το «οικόπεδο 11» δηλαδή) ή με τις κινήσεις της θα οδηγήσει τη γαλλική εταιρεία σε μια ακόμη παράταση των διεργασιών της στην κυπριακή ΑΟΖ» αναφέρει σε πρόσφατο άρθρο η κυπριακή εφημερίδα Πολίτης κάτω από τον τίτλο «ένας καυτός Ιούλιος αναμένεται στην κυπριακή ΑΟΖ».
Προς το παρόν η όξυνση των ανταγωνισμών με την Τουρκία στην Ανατολική Μεσόγειο μεταφράζεται σε κλιμακούμενη ένταση στο Αιγαίο. Από την Προποντίδα μέχρι το Καστελόριζο, οι «ασκήσεις», οι επιφυλακές και οι αναχαιτήσεις εκατέρωθεν διαδέχονται η μια την άλλη.
Για ένα διεθνιστικό αντιπολεμικό κίνημα
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες το πότε θα συμβεί το λεγόμενο «ατύχημα» είναι θέμα χρόνου. Όπως δήλωσε χαρακτηριστικά ο Γουέσλεϊ Κλαρκ (Καθημερινή 22/5): «Θα θέλαμε να επιλυθούν οι διαφορές, αλλά όσο δεν είναι εφικτό, να κάνουμε ό, τι μπορούμε για να αποφευχθεί κάποιο ατύχημα ή ακόμη και σύρραξη». Το «ατύχημα» και η «σύρραξη» είναι στην ημερήσια διάταξη και φυσικά δεν πρόκειται να αποτραπεί από το γεγονός ότι και οι δύο χώρες ανήκουν στο ΝΑΤΟ, όπως δεν αποτράπηκε το 1974 με τον πόλεμο στην Κύπρο.
Σήμερα, τα σπασμένα μιας ενδεχόμενης σύρραξης που θα γίνει προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των Λάτσηδων και των Βαρδινογιάννηδων (και των ανταγωνιστών τους στην Τουρκία), καθώς και τα συμφέροντα των πολυεθνικών του πετρελαίου και των κατασκευών, θα κληθεί να πληρώσει ξανά η εργατική τάξη και ο φτωχός κόσμος.
Και για να είμαστε ακριβείς αυτό ήδη συμβαίνει όσον αφορά στον οικονομικό τομέα: Για να στηρίξει τις πολεμικές επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ και να προασπίσει τα συμφέροντα του ελληνικού καπιταλισμού στην περιοχή, για να μπορεί το πολεμικό Ναυτικό του Καμμένου «να επιχειρεί από την Κρήτη ως το Σουέζ», το ελληνικό κράτος, μέσα στις συνθήκες της πιο άγριας λιτότητας των τελευταίων 8 χρόνων, εξακολουθεί να δαπανά το 2% του ΑΕΠ της, δηλαδή περίπου 4 δις δολάρια το χρόνο, σε εξοπλισμούς!
Είναι επιτακτική ανάγκη απέναντι σε όλον αυτόν τον παραλογισμό των ανταγωνισμών και των «κόκκινων γραμμών» που χαράζουν οι ιμπεριαλιστές και οι άρχουσες τάξεις της περιοχής οι εργαζόμενοι σε όλες τις πλευρές να υψώσουν τις δικές τους κόκκινες γραμμές. Οι δυνατότητες υπάρχουν.
«Στην Κύπρο, μπορεί τα απορριπτικά κομμάτια, αυτά που ζητάνε ‘ελληνική’ ή ‘τουρκική’ λύση και στις δύο πλευρές να είναι πολύ φωνακλάδες αλλά είναι μειοψηφίες. Υπάρχει μια μεγάλη πλειοψηφία και στις δύο πλευρές που θέλει διευθέτηση» είπε ο Ντίνος Αγιομαμίτης μιλώντας στο Μαρξισμό για τη σημασία της κοινής δικοινοτικής δράσης που κλιμακώνεται από τα κάτω στην Κύπρο. «Τα τελευταία χρόνια υπάρχει ένα τεράστιο ρεύμα δικοινοτικότητας. Έχουν γίνει μεγάλες κοινές διαδηλώσεις τις Πρωτομαγιές. Μεγάλα κοινά συλλαλητήρια από τα συνδικάτα ενάντια στο σταμάτημα των διαπραγματεύσεων. Στις Πορείες Περηφάνιας στο βορρά και στο νότο το Μάιο συμμετείχε κόσμος και από τις δύο πλευρές. Τον ίδιο μήνα έγινε στη Λευκωσία δικοινοτικό συνέδριο κάτω από τον τίτλο Κυπριακό και Αριστερά. Τα συνδικάτα των εκπαιδευτικών χθες έκαναν κοινή περιήγηση στις δύο πλευρές της Λευκωσίας.
Αυτά δεν μπορούν από μόνα τους να φέρουν την επανένωση, χρειάζεται και η Αριστερά να έχει σωστή πολιτική. Στο δικοινοτικό συνέδριο ο γγ του ΑΚΕΛ άφησε αιχμές για τουρκική αδιαλλαξία και στην απάντηση ο γγ του τουρκοκυπριακού αντίστοιχου του ΑΚΕΛ μίλησε για ελληνική αδιαλλαξία. Πρέπει να βρούμε μια άλλη γλώσσα να μιλάμε, διεθνιστική. Διεθνισμός δεν είναι απλά να εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους συντρόφους στο βορρά ή στην Τουρκία. Είναι να παλεύουμε ενάντια στις αιχμές του δικού μας καπιταλισμού».
«Στην Τουρκία μετά το δημοψήφισμα αισθανόμαστε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση ότι μπορούμε να παλέψουμε ενάντια στην κυβέρνηση. Φάνηκε αυτό στις διαδηλώσεις της Πρωτομαγιάς σε διάφορες πόλεις της Τουρκίας όπου διαδήλωσε πολύς κόσμος» τόνισε η Μελτέμ Οράλ. «Και οι Τουρκοκύπριοι διαδηλώνουν σήμερα ενάντια στην κυβέρνηση της Τουρκίας –και αυτή απειλεί να τους κόψει το νερό! Για να σταματήσουμε τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και την πολιτική πολέμου και λιτότητας που έχει η τουρκική άρχουσα τάξη θα πρέπει να οργανώσουμε την ενότητα της εργατικής τάξης μέσα στην Τουρκία. Η δουλειά μας είναι δύσκολη αλλά έχουμε ευκαιρίες. Συνολικά, οι εργατικές τάξεις στην Ελλάδα, την Κύπρο, την Τουρκία πρέπει να παλέψουμε ενωμένες κόντρα στις άρχουσες τάξεις μας η κάθε μια».
"Είναι εξαιρετικά σημαντικό ότι μέσα στο τετραήμερο του Μαρξισμού και μέσα σε μια εικόνα αυξανόμενης έντασης φιλοξενούμε συντρόφους-ισσες από την Κύπρο και την Τουρκία» τόνισε ο Κώστας Πίττας από το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα. «Δεν έχουμε να ελπίσουμε τίποτα από τις τάχα ‘φιλειρηνικές’ προσπάθειες των αρχουσών τάξεων γιατί είναι υποκριτικές. Χρειάζεται σε όλες τις πλευρές των συνόρων, και για εμάς εδώ στην Ελλάδα, να χτίσουμε ένα αντιπολεμικό κίνημα που να λέει καθαρά: Καμιά συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, να κλείσουν τώρα όλες οι βάσεις, να παγώσουν άμεσα οι εξοπλισμοί και να δοθούν τα χρήματα για τις ανάγκες των εργαζομένων, να σταματήσουν τώρα οι μονομερείς διεκδικήσεις και όλα τα πολεμικά παιχνίδια στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. ‘Αγκυρα-Αθήνα-Λευκωσία, εχθρός μας το κεφάλαιο και η στρατοκρατία’».