Εξώφυλλο του τευχους 74
Στις 7 Μάη πραγματοποιήθηκαν οι εκλογές για την ανάδειξη νέου ΔΣ στο σωματείο εργαζόμενων στην ΙΝΤΡΑΚΟΜ. Το αποτέλεσμα ήταν μια μεγάλη ανατροπή. Από το 1988 το σωματείο ελεγχόνταν από μια πλειοψηφία στην πραγματικότητα εργοδοτική που εδώ και 20 χρόνια στήριζε τα αφεντικά εξασφαλίζοντας ότι δεν θα υπήρχαν αντιδράσεις από τη μεριά των εργαζόμενων στις επιλογές της εργοδοσίας. Αυτή η πλειοψηφία είναι παρελθόν. Για πρώτη φορά η αριστερά στο σωματείο της ΙΝΤΡΑΚΟΜ έχει την πλειοψηφία, 8 στις 15 έδρες στο ΔΣ), με 4 έδρες η παράταξη του ΠΑΜΕ και 4 έδρες η Πρωτοβουλία ΓΕΝΟΒΑ.
Οι παρατάξεις της αριστεράς, πρωτοστάτησαν το Νοέμβρη που μας πέρασε στην μάχη που δόθηκε στην ΙΝΤΡΑΚΟΜ για να μην περάσουν οι 200 απολύσεις που είχε ανακοινώσει η διοίκηση της εταιρίας ότι θα έκανε εξαιτίας της κρίσης. Η φιλοεργοδοτική παράταξη πρότεινε να φορτωθούν οι υπόλοιποι εργαζόμενοι το κόστος της παραμονής των συναδέλφων τους στη δουλειά θυσιάζοντας το 40% του δώρου των Χριστουγέννων. Αντίθετα οι παρατάξεις της αριστεράς μπήκαν μπροστά, κέρδισαν τη συνέλευση στην πρόταση για απεργία ενάντια στις απολύσεις και οργάνωσαν την πρώτη απεργία στον χώρο από το 1986 με μεγάλη επιτυχία. Οι απολύσεις πάγωσαν και η αυτοπεποίθηση των εργαζόμενων τινάχτηκε στα ύψη φτάνοντας λίγους μήνες μετά σε αυτήν την ιστορική «ανατροπή των συσχετισμών» στο σωματείο και στο διπλασιασμό της δύναμης της Πρωτοβουλίας ΓΕΝΟΒΑ που έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε όλη αυτή την πορεία.
Η πραγματικότητα είναι ότι σε αυτήν την περίοδο της κρίσης οι εργαζόμενοι θέλουν να δώσουν την μάχη για να μην περάσουν οι απολύσεις, και η προσπάθεια των αφεντικών και της κυβέρνησης να φορτώσουν τα βάρη της κρίσης στις πλάτες των εργατών. Το καθοριστικό ζήτημα είναι αν η αριστερά μπαίνει μπροστά να οργανώσει αυτή τη μάχη με αποφασιστικότητα και ενωτικά. Όταν το κάνει μπορεί, όχι μόνο να κερδίζει τις συγκεκριμένες μάχες αλλά και να αλλάζει συσχετισμούς που έμοιαζαν για χρόνια απαρασάλευτοι.
Και δεν είναι η ΙΝΤΡΑΚΟΜ το μόνο σημείο που βλέπει κάνείς αυτό το ρεύμα αντίστασης. Οι εργαζόμενοι στο Λαναρά για σχεδόν 8 μήνες προσπαθούν να κρατήσουν τις δουλειές τους απέναντι στα σχέδια των τραπεζιτών και της κυβέρνησης. Στην τηλεόραση του ΑΛΦΑ όλοι οι εργαζόμενοι (δημοσιογράφοι, τεχνικοί, υπάλληλοι) ξεσηκώθηκαν και ανέστειλαν την προσπάθεια της νέας γερμανικής διοίκησης του σταθμού να διώξει πάνω από 200 εργαζόμενους. Η ίδια μάχη ήταν πριν από λίγους μήνες στη ΦΡΙΓΚΟΓΚΛΑΣ και στη ΝΕΟΚΕΜ, και σήμερα στο Παπουτσάνη, στο Καζίνο της Πάρνηθας και αλλού. Μια σειρά από χώροι μπαίνουν στη μάχη για να υπερασπίσουν τις θέσεις εργασίας από την εργοδοτική επίθεση, για να μην περάσουν οι απολύσεις και οι «εθελούσιες έξοδοι».
Γι’ αυτό το επόμενο διάστημα ο ρόλος της «Επιτροπής συνδικάτων και συνδικαλιστών ενάντια στις απολύσεις τα κλεισίματα επιχειρήσεων και την ανεργία» γίνεται ακόμη πιο σημαντικός.
Κατ’ αρχήν για τον συντονισμό όλων αυτών των σωματείων που δίνουν τις μάχες, μια που η επίσημη συνδικαλιστική ηγεσία δεν έχει κάνει ούτε ένα βήμα σε αυτή τη κετεύθυνση. Ήδη στην επιτροπή συμμετέχουν σωματεία και συνδικαλιστές από το Λαναρά, την Ιντρακόμ τη Φόρθνετ αλλά και μια σειρά χώρους, προσφέροντας ένα πρώτο επίπεδο συντονισμού ανάμεσα σε χώρους που έχουν ανοίξει τη μάχη με τις απολύσεις. Έτσι φτάσαμε μια σειρά από χώροι να διαδηλώνουν στο Μουσείο την Πρωτομαγιά.
Το δεύτερο καθοριστικό βήμα είναι η οργάνωση της συμπαράστασης. Η καμπάνια αλληλεγγύης στο Λαναρά που έχει ξεκινήσει η Εργατική Αλληλεγγύη, με αφίσες, προκήρυξη, αυτοκόλλητο, πάνω από 3000 υπογραφές που έχουν μαζευτεί και σχεδόν 2000 ευρώ οικονομική ενίσχυση, όχι μόνο έχει δώσει αυτοπεποίθηση στους εργαζόμενους του Λαναρά αλλά ακόμη περισσότερο δίνει τον τόνο για το τι χρειαζόμαστε το επόμενο διάστημα. Οι καμπάνιες συμπαράστασης είναι πολύτιμο εργαλείο του εργατικού κινήματος για τη στήριξη των αγώνων που δίνονται. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 και την καμπάνια συμπαράστασης στους εργαζόμενους της ΕΑΣ, μέχρι την καμπάνια αλληλεγγύης στο Σκαραμαγκά στα μέσα του ’90 υπάρχει μια πλούσια παράδοση που συνέχισε την εμπειρία της δεκαετίας του ’70 στο σήμερα.
Όλη αυτή η προσπάθεια λογοδοτεί στο δυνάμωμα αυτοπεποίθησης της βάσης μέσα στα συνδικάτα και τους χώρους και σε αυτό παίζει τεράστια ρόλο η πολιτική. Αν γυρίσουμε πίσω στην ΙΝΤΡΑΚΟΜ, οι πολιτικές πρωτοβουλίες βοήθησαν να ενισχυθεί η βάση του σωματείου. Η Πρωτοβουλία ΓΕΝΟΒΑ έκανε τα πρώτα της βήματα στο χώρο, οργανώνοντας την καμπάνια για τη Γένοβα το 2001. Κέρδισε την μάχη της μαζικής κινητοποίησης του κόσμου στο χώρο δουλειάς οργανώνοντας το αντιπολεμικό κίνημα το 2003 κατεβάζοντας πούλμαν γεμάτα με εργαζόμενους στις αντιπολεμικές απεργιακές συγκεντρώσεις. Οργάνωσε το μαζικό κατέβασμα του χώρου στις Πανεργατικές Απεργίες. Έτσι έχτισε όχι μόνο ένα πρωτοπόρο κομμάτι αγωνιστών γύρω από τις πολιτικές επιλογές του αντικαπιταλισμού αλλά πολύ περισσότερο έχτισε βήμα το βήμα την αυτοπεποίθηση στον χώρο ότι μπορούμε να κινητοποιούμαστε να δίνουμε μάχες και να κερδίζουμε.
Αυτή η εμπειρία τώρα την περίοδο της κρίσης γίνεται πολύτιμος οδηγός στις μάχες που έχουμε μπροστά μας. Για να πληρώσουν για την κρίση τα αφεντικά που τη δημιούργησαν και όχι οι εργάτες.