Το σύνθημα "εδώ θα γίνει της Γαλλίας" είναι το πιο αγαπημένο σύνθημα που ακούγεται σε κάθε εργατική κινητοποίηση που έχει ξεσπάσει το τελευταίο διάστημα, από τις κινητοποιήσεις των φοιτητών, μέχρι τις απεργίες των μεγάλων συνδικάτων των ΔΕΚΟ. Μπορεί ο Καραμανλής να έχει την τύχη του Ντε Βιλπέν που βρέθηκε πολιορκημένος από το μεγαλύτερο κίνημα από την εποχή του '68 στη Γαλλία; Ολο και περισσότερος κόσμος απαντά σήμερα με ένα μεγάλο ΝΑΙ.

Είναι αλήθεια ότι η νίκη της Γαλλίας έφερε έναν αέρα αυτοπεποίθησης και αισιοδοξίας σε χιλιάδες εργαζόμενους που δίνουν μάχες μέσα από τα συνδικάτα τους ενάντια στις επιθέσεις της κυβέρνησης και των αφεντικών. Ομως τα χαρακτηριστικά του "γαλλικού Μάρτη" δε λείπουν από το εργατικό κίνημα κόντρα στην κυβέρνηση Καραμανλή.

Ο Καραμανλής και το επιτελείο του έχουν έρθει αντιμέτωπο με ένα πλατύ απεργιακό κίνημα που εκφράζεται με μαζικές απεργίες, συλλαλητήρια, καταλήψεις εργοστασίων όπως στα Λιπάσματα. Αυτές οι μάχες, όπως και στη Γαλλία, δεν έμειναν μόνο στα οικονομικά αιτήματα αλλά εκφράζουν ένα ταξικό μίσος απέναντι στην κυβέρνηση των ψεμάτων και της εμπλοκής στην πολιτική του ΣΕΒ και του Μπους, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αγώνων που μετατρέπονται από οικονομικοί σε πολιτικοί.

Το σύνθημα "αλήτες, αλήτες κυβερνήτες" που φωνάζουν οι εργαζόμενοι του εργοστάσιου των Λιπασμάτων της θεσσαλονίκης που κάνουν κατάληψη από τα μέσα Γενάρη, εκφράζει αυτή την οργή της πλειοψηφίας εργαζομένων κόντρα στην κυβέρνηση Καραμανλή.

Για πάνω από τρεις μήνες δεν έχουν εγκαταλείψει ούτε στιγμή την κατάληψη, οργάνωσαν αποκλεισμό των κεντρικών κτιρίων των τραπεζών Εμπορική και Εθνική που είναι οι βασικοί μέτοχοι της εταιρείας, του υπουργείου Μακεδονίας Θράκης, του υπουργείου Απασχόλησης και Οικονομικών στην Αθήνα, αμέτρητες φορές. Πέτυχαν ώστε το Εργατικό Κέντρο θεσσαλονίκης και άλλα ΕΚ να προκηρύξουν παμμακεδονική απεργία και συλλαλητήριο στις 28/2. Δε δίστασαν να χαλάσουν ακόμα και την παρέλαση της 25ης Μαρτίου στη θεσσαλονίκη φωνάζοντας συνθήματα και κρατώντας μαύρες σημαίες και το απαγορευτικό του Καραμανλή, μπροστά στους βουλευτές και τους υπουργούς, απαντώντας με αυτό τον τρόπο στο παιχνίδι που τους έπαιξε η κυβέρνηση ότι δήθεν το εργοστάσιο ξανανοίγει για να το ξεχάσει την επόμενη μέρα.

Αυτή η μάχη ήταν και συνεχίζει να είναι ένα σχολείο για τους 600 εργαζόμενους στα Λιπάσματα. Στις πρώτες τους συγκεντρώσεις κατέβαιναν κρατώντας ελληνικές σημαίες και φωνάζοντας συνθήματα "Κωστάκη θυμήσου την καταγωγή σου". Στη συνέχεια έφτασαν να διαδηλώνουν κρατώντας την πικέτα με το απαγορευτικό του Καραμανλή, να χτυπάνε τύμπανα, να χαλάνε τη φιέστα της παρέλασης στη θεσσαλονίκη, να συγκρούονται με τα ΜΑΤ και να πετάνε αυγά σε υπουργούς και βουλευτές. Δεν τσίμπησαν στις υποσχέσεις για μερική επαναλειτουργία και συνεχίζουν τον αγώνα μέχρι να ανοίξει ξανά το εργοστάσιο και να ξαναπιάσουν όλοι δουλειά. Ο πρόεδρος του εργοστασίου έφτασε να δηλώσει στις εφημερίδες ότι "αν δεν ανοίξει το εργοστάσιο θα γίνει της Γαλλίας", ενώ μέσα στο εργοστάσιο οργανώθηκε από την Πρωτοβουλία ΓΕΝΟΒΑ βιντεοπροβολή για τη Βενεζουέλα και τη νίκη του Τσάβες και συζήτηση για το ΕΚΦ της Αθήνας.

Οι εργαζόμενοι στα Λιπάσματα, όπως και οι εργαζόμενοι της Κόκα Κόλα, έδειξαν με τον αγώνα τους ότι τα εργοστάσια δεν κλείνουν γιατί δήθεν οι εργοδότες "δεν τα βγάζουν πέρα", αλλά γιατί η κυβέρνηση της ΝΔ βάζει τη βουλιμία των καπιταλιστών για περισσότερα κέρδη πάνω από το δικαίωμα στη δουλειά. Τα εργοστάσια κλείνουν γιατί οι εργοδότες, και στη συγκεκριμένη περίπτωση οι τραπεζίτες, έχουν με την πλευρά τους την κυβέρνηση. Τα Λιπάσματα δείχνουν το δρόμο. Δείχνουν ότι αυτό το δικαίωμα κερδίζεται με καταλήψεις διαρκείας.

Αν τα Λιπάσματα έχουν γίνει το καρφί στην καρέκλα του Καραμανλή και του Αλογοσκούφη δεν είναι το μόνο. Το άλλο μεγάλο καρφί είναι η ΟΤΟΕ. Η απεργία διαρκείας του περασμένου καλοκαιριού είχε αναγκάσει την κυβέρνηση να κρατήσει στην κατάψυξη το νόμο για τη διάλυση των επικουρικών ταμείων. Η κυβέρνηση δεν άφησε τις ορέξεις των τραπεζιτών ανικανοποίητες. Παρασκευή βράδυ 26 Μάρτη έφερε στη βουλή μια τροπολογία που δίνει τη δυνατότητα να καταργηθούν τα ταμεία με διαδικασίες εξπρές, και έτσι να μειωθούν οι εργοδοτικές εισφορές κατά 20% και να πετσοκοπούν οι συντάξεις κατά 40%.

Οι τραπεζίτες έχοντας τη στήριξη της κυβέρνησης δεν έχουν ακόμα δεχτεί να υπογράψουν συλλογική σύμβαση για το 2006. Η ΟΤΟΕ με τη μάχη ενάντια στη διάλυση του ασφαλιστικού το καλοκαίρι αλλά και τις απεργίες στη συνέχεια για την υπογραφή ΣΣΕ κατάφερε να συσπειρώσει νέα μέλη στους Συλλόγους ακόμη και στις ιδιωτικές τράπεζες και να ενώσει παλιούς και νέους εργαζόμενους. Την οργή των εργαζόμενων απέναντι στους τραπεζίτες έκφρασε με τον καλύτερο τρόπο η αφίσα της ΟΤΟΕ με τον "Κρίστοφερ Λι-Δράκουλα" που κυκλοφορούσε στην Αθήνα όλο το Φλεβάρη και συμβόλιζε τις προθέσεις των τραπεζιτών και της κυβέρνησης, απέναντι στους εργαζόμενους. Στο Σύλλογο της Εμπορικής, στην πρώτη τράπεζα που επιχείρησαν να καταργήσουν το επικουρικό ταμείο, η διάθεση των εργαζόμενων να τιμωρήσουν την κυβέρνηση εκφράστηκε με πτώση της ΔΑΚΕ κατά 1 1 μονάδες, οδηγώντας την σε συντριπτική ήττα.

Στα μέσα Φλεβάρη ξεδιπλώθηκε η απεργία των ναυτεργατών που μετατράπηκε σε διαρκείας. Η κυβέρνηση μπόρεσε να τη βγάλει καθαρή μόνο χάρη στην καταστολή και την κήρυξη επιστράτευσης για να σπάσει την απεργία. Ομως αυτή η κίνηση ξεσήκωσε την οργή και την αλληλεγγύη χιλιάδων εργαζομένων, φοιτητών και μαθητών, που πλημμύρισαν από το πρωί της 22 Φεβρουαρίου το Λιμάνι του Πειραιά. Η πρωτοφανής εργατική αλληλεγγύη απέναντι στους ναυτεργάτες ήταν ένα ακόμα δείγμα της αλλαγής στη διάθεση και στις ιδέες της εργατικής τάξης που έχουν σημάνει δύο χρόνια σκληρής νεοφιλελεύθερης πολιτικής και εργατικής αντίστασης.

Μετά την συμφωνία ΓΣΕΕ και εργοδοτών στις αρχές Απρίλη, η κυβέρνηση έλπιζε ότι θα ακολουθούσε μια περίοδος εργασιακής ειρήνης. Ομως πολύ γρήγορα η απάντηση ήρθε από την απεργία των εργαζόμενων στους Δήμους. Την ίδια περίοδο που ο Αλογοσκούφης και ο Τσιτουρίδης συζητούν με τα επιτελεία τους πώς θα ανοίξουν ξανά την επίθεση στο ασφαλιστικό, οι εργαζόμενοι στους Δήμους έφεραν στην επικαιρότητα ξανά το ζήτημα της ένταξης τους στα Βαρέα και Ανθυγιεινά επαγγέλματα, διεκδικώντας μείωση του ορίου ηλικίας για συνταξιοδότηση. Η κυβέρνηση αναγκάστηκε να υποσχεθεί ότι θα ικανοποιήσει το αίτημα και οι εργαζόμενοι έδωσαν διορία δύο μηνών, απειλώντας ότι θα ξαναβγούν στην απεργία μέχρι τις αρχές του καλοκαιριού.

Ολο αυτό το διάστημα η κυβέρνηση θα έχει να αντιμετωπίσει τις μάχες των πιο μεγάλων και οργανωμένων κομματιών της εργατικής τάξης, των ΔΕΚΟ. 0 Καραμανλής δε χάνει ευκαιρία να δηλώνει προς όλες τις κατευθύνσεις ότι η "μεταρρύθμιση" στις ΔΕΚΟ είναι κεντρική επιλογή της κυβέρνησης που πρέπει να προχωρήσει. Ο Αλογοσκούφης δίνει τελεσίγραφο στις Ομοσπονδίες μέχρι το τέλος Απρίλη, να υποκύψουν στον εκβιασμό της κυβέρνησης και να υπογράψουν Συλλογικές Συμβάσεις με αυξήσεις 3% για το 2006 και 4% για το 2007, πιο κάτω δηλαδή και από την Εθνική Συλλογική Σύμβαση της ΓΣΕΕ. Αλλιώς απειλεί να εφαρμόσει το νόμο για τις ΔΕΚΟ που προβλέπει αλλαγή κανονισμών εργασίας και διαχωρισμό νέων και παλιών εργαζομένων. Η ΓΣΕΕ έχει προκηρύξει απεργία σε όλες τις ΔΕΚΟ και τις τράπεζες μέσα στο Μάη για να συντονίσει τον αγώνα των ΔΕΚΟ. Αυτό το μέτωπο είναι το πιο δύσκολο εμπόδιο για τον Καραμανλή.

Για να το ξεπεράσει προσπαθεί να καλύψει τις επιθέσεις με το επιχείρημα ότι "για τα ελλείμματα των ΔΕΚΟ φταίνε τα προνόμια των ρετιρέ που πρέπει να κοπούν", προσπαθώντας να απομονώσει τους εργαζόμενους των ΔΕΚΟ από την υπόλοιπη εργατική τάξη. Ομως μετά από δύο χρόνια γεμάτα μάχες όλων των κομματιών της εργατικής τάξης, τα συνδικάτα αντί να διαχωριστούν μεταξύ τους πετυχαίνουν όλο και μεγαλύτερη συσπείρωση και αλληλεγγύη.

Στην πανεργατική απεργία της 15 Μάρτη ήταν αμέτρητα τα πανώ των συνδικάτων που σε όλες τις συγκεντρώσεις που οργάνωσαν τα Εργατικά Κέντρα έδωσαν το παρόν. Στην Αθήνα δίπλα στα πανώ της ΟΤΟΕ, της ΠΟΣ, της ΕΥΔΑΠ και της ΟΣΠΑ βρέθηκαν οι εργαζόμενοι του Κεράνη που βρίσκονται εδώ και επτά μήνες απλήρωτοι, οι συμβασιούχοι της Ολυμπιακής, του ΟΑΕΔ, οι συμβασιούχοι του Δήμου Περιστερίου. Στη θεσσαλονίκη βρέθηκαν δίπλα στα Λιπάσματα και τα Ελληνικά Πετρέλαια οι εργαζόμενοι στο πρόγραμμα "Βοήθεια στο σπίτι" που πρόσφατα έφτιαξαν σωματείο στη θεσσαλονίκη. Στα Γιάννενα εντύπωση προκάλεσε η συμμετοχή των εργαζομένων στην κατασκευαστική εταιρεία που έχει αναλάβει τμήματα της Εγνατίας Οδού, που εκείνη την ημέρα συγκεντρώθηκαν μετά την απεργία και συγκρότησαν σωματείο. Το κοινό νήμα που ένωνε αυτά τα κομμάτια ήταν η πικέτα της Εργατικής Αλληλεγγύης που έγινε ανάρπαστη με το απαγορευτικό του Καραμανλή καθώς και τα συνθήματα που θύμιζαν την πτώση της ΝΔ το 93.

Οι μάχες που δίνουν τα μεγάλα συνδικάτα και Ομοσπονδίες των ΔΕΚΟ όχι μόνο δεν στρέφονται κατά των εργαζόμενων του ιδιωτικού τομέα, όπως καλλιεργεί σκόπιμα η κυβέρνηση, αλλά δίνουν αυτοπεποίθηση σε όλους τους εργαζόμενους να συσπειρωθούν γύρω από τα συνδικάτα και να δώσουν τις δικές τους μάχες κόντρα στην ασυδοσία των αφεντικών και της κυβέρνησης.

Σε μια πρόσφατη έρευνα της ΟΤΟΕ με τίτλο "Τραπεζικό Σύστημα-Συνδικαλισμός και Κλαδικές Συμβάσεις", τα συμπεράσματα είναι ότι το 48% των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα εμφανίζει θετική εικόνα για τη ΓΣΕΕ και αντίστοιχα το 58% των δημοσίων υπαλλήλων για την ΑΔΕΔΥ. Επίσης ότι το 81% πιστεύει ότι οι εργαζόμενοι χρειάζονται τα συνδικάτα, ενώ το 85% εκτιμά ότι το επόμενο διάστημα θα υπάρξουν αρκετές κοινωνικές κινητοποιήσεις.

Τα συνδικάτα κερδίζουν ολοένα και περισσότερους εργαζόμενους στις γραμμές τους και ιδιαίτερα νέους, ενώ όπου δεν υπάρχουν όλο και περισσότεροι νέοι εργαζόμενοι δίνουν τη μάχη να χτίσουν νέα συνδικάτα. Υπάρχουν δεκάδες παραδείγματα. Οι Συμβασιούχοι Πυροσβέστες που εντυπωσίασαν με τη μαζική παρουσία τους στη ΔΕΘ.

Οι συμβασιούχοι των ΚΕΠ που οργάνωσαν δύο 48ωρες απεργίες το Φλεβάρη και τον Απρίλη και αντίστοιχα πανελλαδικά συλλαλητήρια στην Αθήνα, διεκδικώντας τη μονιμοποίηση τους. Οι οδηγοί φορτηγών που έκαναν 24ωρη απεργία κόντρα στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης που τους μετέτρεπε σε εργολάβους και έβαζε σε κίνδυνο την ασφάλεια των Μεταφορών. Οι εργαζόμενοι στην ασφάλεια του αεροδρομίου που στις αρχές Μάρτη ξεκίνησαν απεργία η οποία μετατράπηκε σε διαρκείας, διεκδικώντας την ανανέωση των συμβάσεων τους.

Ακόμα και σε χώρους που δεν έχουν ξεσπάσει την τελευταία περίοδο απεργίες όλο και περισσότερος κόσμος συσπειρώνεται ξανά στα συνδικάτα. Οπως περιγράφει η πρόεδρος του σωματείου Καθαριστριών Σχολείων Αθήνας Στέλλα Γερασιμάτου: "Περίπου 900 καθαρίστριες συμμετείχαν στις εκλογές του σωματείου φέτος, από 130 που συμμετείχαν πέρσι και αυτό είναι αποτέλεσμα των αγωνιστικών κινητοποιήσεων που οργάνωσε το σωματείο το προηγούμενο διάστημα".